Не жалею, не зову, не плачу - ВИА «Орэра»

Не жалею, не зову, не плачу,

Все пройдет, как с белых яблонь дым.

Увяданья золотом охваченный,

Я не буду больше молодым.

Ты теперь не так уж будешь биться,

Сердце, тронутое холодком,

И страна березового ситца

Не заманит шляться босиком.

Дух бродяжий!

ты все реже, реже

Расшевеливаешь пламень уст

О моя утраченная свежесть,

Буйство глаз и половодье чувств.

Я теперь скупее стал в желаньях,

Жизнь моя?

иль ты приснилась мне?

Словно я весенней гулкой ранью

Проскакал на розовом коне.

Все мы, все мы в этом мире тленны,

Тихо льется с кленов листьев медь…

Будь же ты вовек благословенно,

Что пришло процвесть и умереть.

Ik heb geen spijt, bel niet, huil niet,

Alles gaat voorbij als rook van witte appelbomen.

Verwelkend goud omarmd,

Ik zal niet meer jong zijn.

Nu zul je niet zo vechten,

Koud aangeraakt hart

En het land van berkenchintz

Het zal je niet verleiden om op blote voeten rond te dwalen.

Zwervende geest!

je bent steeds minder

Je roert de vlam van je mond

O mijn verloren frisheid,

Een rel van ogen en een stroom van gevoelens.

Nu ben ik gierig geworden in verlangens,

Mijn leven?

Of heb je over mij gedroomd?

Alsof ik een lente ben die vroeg echoot

Rijd op een roze paard.

Wij allemaal, wij allemaal in deze wereld zijn vergankelijk,

Koper stroomt stilletjes uit esdoornbladeren ...

Moge je voor altijd gezegend worden

Wat is gekomen om te bloeien en te sterven.