По обочинам размытым - Вертикаль

По обочинам размытым

Нарисованных тобой дорог

Я, дождём от глаз укрытый,

Убежал бы, если б только смог,

В ту страну, где звёзды в небе

Не тревожит злобный волчий вой…

Я бежал бы вслед за ветром,

И тебя забрал бы я с собой!

Мы с тобой дышали смрадом

Переулков старых городов,

Там писались песни складно,

И для них всегда хватало слов,

Но однажды я услышал,

Что пропел мне ветер на лету:

Оказалось, наши жизни

Мы с тобою прожили в плену

Холодного моря,

И остывшей земли,

Где навсегда потеряна воля,

Где нам о ней расскажут сны…

Ты не знаешь, но однажды

Ангел ночью сам войдёт в твой сон…

Только он тебе расскажет,

Для чего пылает горизонт,

Почему сжигают люди

На кострах последние мечты,

Кто плетёт земные судьбы

И зачем уходят корабли

В холодное море,

От остывшей земли,

Где навсегда потеряна воля,

Где нам о ней расскажут сны…

Wazig langs de zijkanten

De wegen die je hebt getekend

Ik, bedekt met regen uit mijn ogen,

Ik zou wegrennen als ik kon

Naar het land waar de sterren aan de hemel staan

Niet gestoord door het gehuil van de boze wolf...

Ik zou achter de wind aan rennen

En ik zou je meenemen!

Jij en ik ademden stank

steegjes van oude steden,

Daar werden liedjes geschreven

En voor hen waren er altijd genoeg woorden,

Maar op een dag hoorde ik

Wat de wind me tijdens de vlucht zong:

Bleek ons ​​leven

Jij en ik leefden in gevangenschap

koude zee,

En de afgekoelde aarde

Waar de wil voor altijd verloren is

Waar dromen ons over haar zullen vertellen...

Je weet het niet, maar op een dag

's Nachts komt er een engel je droom binnen...

Alleen hij zal het je vertellen

Waarom brandt de horizon?

Waarom branden mensen?

Op de vuren van de laatste dromen,

Wie weeft aardse lotsbestemmingen?

En waarom vertrekken de schepen?

In de koude zee

Van de afgekoelde aarde

Waar de wil voor altijd verloren is

Waar dromen ons over haar zullen vertellen...