Poison - Venus

Do you think it’s poison?

I believe it’s a cure

Is it a common point between me and you?

Are we defending our idiosyncrazy?

Are we maybe thinking we still wanna get crazier?

Would it be because, we’re in a wrong direction?

Could it be a cause for our too many questions?

Is it a shame not to know what we can win and lose?

Are we to be blamed for this and for the whole world, too?

Should we reject life, in perfect empathy?

Or give everyone time and make it sweeter?

Well it seems like addiction to the human weakness

It’s like a self-restriction to what could be called happiness

And we still need more time to understand ourselves

We are like we are, there’s nothing else we meant,

One day we shall have learnt, how we have to like ourselves

And we’ll share everything, and we’ll share everything else

We know we need more time, to understand ourselves

We are like we are, there’s nothing else we meant

One day we shall have learnt, how we have to love the best

And we’ll give everything, and we’ll give all the rest

Can you think of a reason, I believe it’s too pure

Too much imagination makes you feel insecured

Our backbones are bending, drawing up to the ground

Our deepest feelings like joining lips of a wound

Do we run along life, ruining it sometimes?

Do we surf on our worse lies, trying to make them die?

Preserving our aloofness, pretending not to guess

It’s a matter of decision, not a question of illusion

And we know we need more time to understand ourselves

We are like we are, there’s nothing else we meant

One day we shall have learnt how we have like ourselves

And we’ll share everything and we’ll share everything else

Do you think it’s poison?

I believe it’s a cure

Is it a common point, between me and you?

Are we defending, our idiosyncrazy?

Are we maybe thinking we still wanna get crazier?

Would it be because, we’re in a wrong direction?

Could it be a cause for, our too many questions?

Is it a shame not to know, what we can win and lose?

Are we to be blamed for this, and for the whole world, too?

Should we reject life, in perfect empathy?

Or give everyone time and make it sweeter?

Well it seems like addiction, to the human weakness

It’s like a self-restriction, to what could be called happiness

And we still need more time, to understand ourselves

We are like we are, there’s nothing else we meant

One day we shall have learnt, how we have to like ourselves

And we’ll share everything, and we’ll share everything else

Denk je dat het vergif is?

Ik geloof dat het een remedie is

Is het een gemeenschappelijk punt tussen mij en jou?

Verdedigen we onze eigenaardigheid?

Denken we misschien dat we nog gekker willen worden?

Zou het zijn omdat we in de verkeerde richting zitten?

Zou het een oorzaak kunnen zijn van onze te veel vragen?

Is het een schande om niet te weten wat we kunnen winnen en verliezen?

Moeten wij hiervoor en ook de hele wereld de schuld krijgen?

Moeten we het leven afwijzen, in volmaakte empathie?

Of iedereen de tijd geven en het zoeter maken?

Nou, het lijkt op een verslaving aan de menselijke zwakte

Het is als een beperking van wat je geluk zou kunnen noemen

En we hebben nog steeds meer tijd nodig om onszelf te begrijpen

We zijn zoals we zijn, er is niets anders dat we bedoelden,

Op een dag zullen we hebben geleerd hoe we van onszelf moeten houden

En we zullen alles delen, en we zullen al het andere delen

We weten dat we meer tijd nodig hebben om onszelf te begrijpen

We zijn zoals we zijn, er is niets anders dat we bedoelden

Op een dag zullen we hebben geleerd hoe we de beste moeten liefhebben

En we zullen alles geven, en we zullen de rest geven

Kun je een reden bedenken, ik denk dat het te puur is?

Te veel fantasie maakt je onzeker

Onze ruggengraat buigt zich naar de grond

Onze diepste gevoelens, zoals het samenvoegen van lippen van een wond

Lopen we door het leven en verpesten we het soms?

Surfen we op onze ergste leugens, in een poging ze te laten sterven?

Onze afstandelijkheid bewaren, doen alsof we niet raden

Het is een kwestie van beslissing, geen kwestie van illusie

En we weten dat we meer tijd nodig hebben om onszelf te begrijpen

We zijn zoals we zijn, er is niets anders dat we bedoelden

Op een dag zullen we hebben geleerd hoe we zijn zoals onszelf

En we zullen alles delen en we zullen al het andere delen

Denk je dat het vergif is?

Ik geloof dat het een remedie is

Is het een gemeenschappelijk punt tussen jou en mij?

Zijn we aan het verdedigen, onze eigenaardigheid?

Denken we misschien dat we nog gekker willen worden?

Zou het zijn omdat we in de verkeerde richting zitten?

Zou het een reden kunnen zijn voor onze te veel vragen?

Is het jammer om niet te weten wat we kunnen winnen en verliezen?

Moeten wij hiervan de schuld krijgen, en ook de hele wereld?

Moeten we het leven afwijzen, in volmaakte empathie?

Of iedereen de tijd geven en het zoeter maken?

Nou, het lijkt een verslaving aan de menselijke zwakte

Het is als een zelfbeperking, tot wat geluk zou kunnen worden genoemd

En we hebben nog meer tijd nodig om onszelf te begrijpen

We zijn zoals we zijn, er is niets anders dat we bedoelden

Op een dag zullen we hebben geleerd hoe we van onszelf moeten houden

En we zullen alles delen, en we zullen al het andere delen