Забудь - Вадим Усланов

Я шел из вечера в рассвет,

Ты мне шепнула что-то в след.

И улыбнулась мне так мило,

Словно знала сотню лет.

Звучала музыка дождя,

И в мир фантазий уводя,

За нами полночь день закрыла

В мир, где были ты и я.

Но ты забудь, забудь, забудь об этом.

Когда увидишь вновь глаза рассвета.

Но ты забудь, забудь, забудь об этом.

Не оставляй в руках осколки лета.

Мы скрылись ото всех вдвоём

Туда, где явь казалась сном.

Я дал часам остановиться,

Чтоб не думать ни о чём.

На сто десятом этаже

Мы плыли словно в мираже,

Мы пили небо, словно птицы,

И болтали о душе.

Но ты забудь, забудь, забудь об этом.

Когда увидишь вновь глаза рассвета.

Но ты забудь, забудь, забудь об этом.

Не оставляй в руках осколки лета.

Ik liep van de avond tot de dageraad,

Je fluisterde iets achter me aan.

En lachte zo lief naar me

Zoals ik al honderd jaar weet.

De muziek van de regen klonk

En me mee te nemen naar de wereld van fantasie,

Achter ons sloot middernacht de dag af

Naar de wereld waar jij en ik waren.

Maar je vergeet, vergeet, vergeet het.

Als je weer de ogen van de dageraad ziet.

Maar je vergeet, vergeet, vergeet het.

Laat geen fragmenten van de zomer in uw handen.

We verstopten ons samen voor iedereen

Waar de werkelijkheid een droom leek.

Ik laat de klok stoppen

Om nergens aan te denken.

Op de honderdtiende verdieping

We zwommen als in een luchtspiegeling,

We dronken de lucht als vogels

En ze praatten over de ziel.

Maar je vergeet, vergeet, vergeet het.

Als je weer de ogen van de dageraad ziet.

Maar je vergeet, vergeet, vergeet het.

Laat geen fragmenten van de zomer in uw handen.