Wie alles anfing - Unzucht

Ich weiß noch ganz genau wie alles anfing

Ich weiß noch, wo und wer, doch nicht warum

Der Mund verbrannt am Kerosin des Leichtsinns

Zum Schrei geweitet blieb er stumm

Zerrissen von den selbstgeweckten Hunden

Füll ich den Kelch ein letztes Mal

Die Welt bleibt stehen, doch das nur für Sekunden

Ein Tropfen wird im Fluge schal

In Galerien, gefüllt mit Blut und Eisen

Im Turm, gebaut aus Wut und Stahl

In Elfenbein, steril verwaisend

Wird die Sekunde zäh zur Qual

Als die Synapsen sich vom Willen erlösten

Süßer Zerfall, seltsam befreit

Wie kann mich Selbstzerstörung trösten?

Ein anderer Weg schien mir zu weit

Ik weet nog precies hoe het allemaal begon

Ik herinner me waar en wie, maar niet waarom

De mond brandde op de kerosine van onzorgvuldigheid

Verbreed om te schreeuwen, bleef hij stil

Verscheurd door de zelf ontwaakte honden

Ik vul de beker nog een laatste keer

De wereld stopt, maar slechts voor seconden

Een druppel wordt muf tijdens de vlucht

In galerijen gevuld met bloed en ijzer

In de toren, gebouwd van woede en staal

In ivoor, steriel weeskind

De tweede wordt moeilijk te martelen

Toen de synapsen zichzelf bevrijdden van de wil

Zoet verval, vreemd bevrijd

Hoe kan zelfvernietiging mij troosten?

Een andere weg leek mij te ver