Rictus DE Mort Et DE Larmes - Unholy Matrimony

Glaciale étreinte, rictus de mort et de larmes

Qui tous les sentiments infecte et détourne

Ineffable, pourtant si présente, je suis l’arme

Que contre moi lâchement tu retournes

Le hasard se projette sur les âmes

Métamorphosant leur existence en drame

Pas de question, pas de raison

Pas de pourquoi, juste ce poids

Cette immobilité transpercée par aucun son

Ni par l'écho d’aucune voix

Juste ce regard de cyclope, immobile

Constamment posé sur ma carcasse si fragile

Tu me suis mais point par amour;

Décrivant des cercles pareils aux vautours

Lourds et lents vacillements sans scintillements

Étouffant l’esprit naguère valeureux si misérablement;

Enserrant ma gorge de tes serres acérées

Et écorchant mon souffle de ta morsure gelée

Malgré ta malveillance, nous sommes intimes

Nous partageons les détails les plus infimes;

Tu sembles mieux me connaître que qui que ce soit

Et je pressens chacune de tes interventions en moi

Tu ne m’aimes pas et pourtant tu me définis;

Désormais à toi je m’authentifie

Plus jamais nous ne serons séparés

Car ta haine don’t j’ai pu goûter m’a contaminé

Des sentiments nouveaux m’envahissent;

D’aussi profond qu’ils proviennent, je les sens qui me maudissent

Mon œil se teinte de rouge et le sang se répand

Sur ce monde qui m’entoure et sur ses habitants

Dès lors, une soif nouvelle m’obsède:

Celle de venger ma vie qui décède

Arrachée à son chemin par cette inconnue

Don’t personne ne veut évoquer la venue

Et pourtant, la voilà en moi

La voilà devenue moi

Détournant mon sang, s’immisçant dans mon temps

Répandant en mon sein son feu ardent

Mais voilà que déjà ma chair s’embrase

Encouragée par ma vengeresse extase

Transformant alors mon corps

En pourvoyeur de mort

De possédé à dé-possesseur

En un ultime soubresaut de fureur

IJzige omhelzing, grijns van dood en tranen

Wie alle gevoelens infecteren en afleiden?

Onuitsprekelijk, maar toch zo aanwezig, ik ben het wapen

Dat je je laf tegen mij keert

Chance projecteert zichzelf op zielen

Hun leven veranderen in drama

Geen vraag, geen reden

Nee waarom, alleen dit gewicht

Deze stilte doorboord door geen geluid

Noch door de echo van een stem

Alleen die cyclops staren, roerloos

Voortdurend rustend op mijn fragiele karkas

Je volgt me maar niet uit liefde;

Cirkels beschrijven als gieren

Zwaar, langzaam flikkerend zonder flikkeren

De eens zo dappere geest zo ellendig verstikken;

Mijn keel dichtknijpen met je scherpe klauwen

En mijn adem krabben met je bevroren beet

Ondanks je boosaardigheid zijn we intiem

We delen de kleinste details;

Je lijkt me beter te kennen dan wie dan ook

En ik voel je elke interventie in mij

Je houdt niet van me en toch definieer je me;

Vanaf nu aan jou authenticeer ik mezelf

Nooit meer zullen we uit elkaar zijn

Want jouw haat die ik kon proeven heeft me besmet

Nieuwe gevoelens komen over me;

Van zo diep als ze komen, voel ik dat ze me vervloeken

Mijn oog wordt rood en het bloed stroomt eruit

Over deze wereld om mij heen en haar bewoners

Vanaf dat moment werd ik geobsedeerd door een nieuwe dorst:

Om mijn dode leven te wreken

Uit de weg gerukt door deze vreemdeling

Niemand wil praten over de komst

En toch, hier is het in mij

Hier werd ze mij

Mijn bloed omleiden, me in mijn tijd mengen

Verspreidt zich in mijn boezem zijn vurige vuur

Maar nu staat mijn vlees al in brand

Aangemoedigd door mijn wraakzuchtige extase

Dan mijn lichaam transformeren

Als leverancier van de dood

Van bezeten naar bezeten

In een laatste schok van woede