La Lente Mort Sans Panache - Unholy Matrimony

Au loin, des cris résonnent

Un sinistre râle que mille voix entonnent

Mais que pourtant

Nul n’entend

En tendant l’oreille

On ne découvre aucune merveille

Alors ne s’avance

Qu’un spectacle de déchéance

Des hommes, des femmes

Bouches béantes, vides d'âmes

Le regard de boue et de glaise

S'évanouissant dans leur malaise

Au sein de cette triste ronde

Et de leurs voix qui se morfondent

Ta frêle silhouette se fond

A vos murmures moribonds

Qui lourdement s’enlisent

Dans une étroite prison grise

S’ajoutent les claquements secs de vos dents

S’entrechoquant contre les barreaux du temps

La sinistre complainte des lâches

Ou la lente mort sans panache

L’homme a pour seule vertu de choisir

Le comment de ses derniers soupirs

Fuis là d’où tu viens

Et péris-y toi et les tiens

Chacun porte en lui

Une flamme qui vit

Libre à lui alors de l'étouffer

Ou de l’alimenter et la propager

In de verte, kreten echo

Een sinistere rammelaar die duizend stemmen laat klinken

Maar wat toch?

Niemand hoort

Luisteren

Er worden geen wonderen ontdekt

Dus stap niet naar voren

Dan een schouwspel van verval

Man vrouw

Monden gapende, leeg van zielen

Het uiterlijk van modder en klei

Flauwvallen in hun ongemak

Binnen deze droevige ronde

En hun kreunende stemmen

Je tengere silhouet smelt weg

Op je stervende gefluister

Wie zit er zwaar vast?

In een smalle grijze gevangenis

Toegevoegd aan het droge klikken van je tanden

Botsen tegen de tralies van de tijd

De grimmige klaagzang van lafaards

Of de langzame dood zonder zwier

De enige deugd van de mens is om te kiezen

Het commentaar van zijn laatste ademteugen

Ren weg waar je vandaan komt

En daarin vergaan jij en de jouwen

Iedereen draagt

Een levende vlam

Het is dan aan hem om het te verstikken

Of voer het en verspreid het