Пустота - Udodz

За плечами ничего, и дорога бесконечна.

Нет в округе никого, и всё это длится вечно.

Я уже устал идти, но одно я понимаю:

Должен я тебя найти.

Это точно.

Точно знаю.

По лицу ебашит снег, но я двигаю вперёд.

Говорю себе я: «НЕТ!

Это всё меня не прёт!»

«Должен я тебя найти…" — повторяю как в бреду.

Это смысл весь пути.

Ради этого иду.

Вокруг меня одна пустота.

Я не вижу, не слышу тебя.

Я потерян, как будто глухой.

Я пытаюсь… быть рядом с тобой.

Есть лишь то, что есть сейчас.

Будет только то, что будет.

Цвет твоих прекрасных глаз и бессмысленные люди.

Я иду туда, где свет.

Я иду туда, где лето.

В голове один вопрос и ни одного ответа.

Er is niets achter, en de weg is eindeloos.

Er is niemand in het gebied, en dit alles duurt voor altijd.

Ik ben al moe van het lopen, maar ik begrijp één ding:

Ik moet je vinden.

Dat is zeker.

Ik weet het zeker.

Sneeuw valt in mijn gezicht, maar ik ga vooruit.

Ik zeg tegen mezelf: “NEE!

Dit alles haast me niet!

'Ik moet je vinden...' herhaal ik als in een delirium.

Dit is de betekenis van de hele reis.

Hiervoor ga ik.

Er is alleen leegte om me heen.

Ik zie je niet, ik hoor je niet.

Ik ben verloren, alsof ik doof ben.

Ik probeer... dicht bij je te zijn.

Er is alleen wat er nu is.

Er zal alleen zijn wat er zal zijn.

De kleur van je mooie ogen en zinloze mensen.

Ik ga waar het licht is.

Ik ga waar de zomer is.

Er is één vraag in mijn hoofd en geen enkel antwoord.