Aborrecer al Forense - Transmetal

Todo mi universo…

Se retuerce en convulsiones

Insignificante caminar

Lágrimas y sueños expirando

Expirando…

Los caminos están postrados en dolor

No hay pesar ni devoción

Odio al cielo y al infierno

Sólo ellos saben del horror

¿ De verdad puedes creer

Lo que aparenta mi ser?

Tengo días tan desgraciados

Que preferiría estar muerto

Tengo a mi izquierda

Viviendo millones de vidas

Pero estoy vacío… tan solo

Aquí y allá vestigios de sangre

Bebo mares de luz

Pero nunca lleno mi vacío interno

Suspiran los cráneos y estrellas

Mientras al fin me devora

Aborrezco al forense

Y su maldito bisturí

Me arden las entrañas

Mi pesadilla parece interminable

Interminable

mijn hele universum...

Hij kronkelt in stuiptrekkingen

kleine wandeling

Tranen en dromen die aflopen

Verlopen…

De wegen liggen op de grond van de pijn

Er is geen spijt of toewijding

Ik haat hemel en hel

Alleen zij kennen de horror

kun je echt geloven?

Wat lijkt mij?

Ik heb zulke ellendige dagen

dat ik liever dood zou zijn

ik moet naar links

Miljoenen levens leiden

Maar ik ben leeg... zo alleen

Hier en daar sporen van bloed

Ik drink zeeën van licht

Maar ik vul nooit mijn innerlijke leegte

De schedels en sterren zuchten

Terwijl het me eindelijk verslindt

ik haat lijkschouwer

En zijn verdomde scalpel

mijn binnenkant brandt

Mijn nachtmerrie lijkt eindeloos

Eindeloos