По длинным коридорам - Тони Раут

А из соседних камер кричали хором: «Пока!»

мне.

И чтобы я не говорил, здесь цирик и короли,

Бояться сложно мне, ведь нацепили кандалы!

Охранник улыбается, его лицо довольно,

От удара под дых, я скорчил лицо от боли.

Вокруг насильники, убийцы и я с ними — жалкий зэк,

Плетусь по коридору, в конце которого яркий свет!

Они хотят, чтоб мои мозги превратились в желе,

Не жалел о жизни и я уже не жилец.

Сколько же лет я здесь, что стал похожим на скелет,

Сбился со счета, рисуя палки на стене.

Электроток моему уму не так полезен,

Утешает лишь одно — что я умру не от болезни.

Я прекрасно понимал, что это был разряд,

Я резко вздрогнул и открыл глаза!

И в моих снах места для жизни нету,

Я ухожу туда, куда меня не ждут!

Я проходил мимо этих печальных взоров

И знал, что мой конец в конце длинных коридоров.

И я щипал себя в надежде, что проснусь,

Мне приходилось видеть прежде, на лицах грусть.

Я проходил мимо этих печальных взоров

И знал, что мой конец в конце длинных коридоров.

Мой взгляд застыл на сером потолке,

А из соседних камер уже кричали: «Пока!»

мне.

Проснулся с мыслью, что сегодня мой конец настал,

Пришло то время, когда явью стал кошмар!

Вещий сон!

Все вещи вон забились в луже,

Ведь там куда уйду сегодня я багаж не нужен.

Последний ужин, последний разговор,

Последний вздох, скорей б я сдох, ведь ожидания наводят ужас!

От преступности лекарство — шокотерапия,

Охранник ухмылялся, шел и торопил меня.

И как во сне по коридору к свету меня ждут,

Куча народу, чья миссия задать мне жару!

Я не виновен!

За этим всем плохо следят!

Знаю, что прав здесь я,

Теперь им Бог — судья!

Я слишком горд, чтобы простить просить их мне дороже,

Электростул.

Ну что же, посидим на дорожку!

En vanuit de naburige cellen riepen ze in koor: "Bye!"

naar mij.

En wat ik ook zeg, de cyric en de koningen zijn hier,

Het is moeilijk voor mij om bang te zijn, omdat ze boeien om doen!

De bewaker lacht, zijn gezicht is mooi,

Door een klap in mijn maag trok ik een grimas van de pijn.

Er zijn verkrachters en moordenaars in de buurt, en ik ben met hen - een zielige gevangene,

Weven langs de gang, aan het einde waarvan er een fel licht is!

Ze willen dat mijn hersenen in gelei veranderen

Ik heb geen spijt van het leven gehad en ben geen huurder meer.

Hoeveel jaar ben ik hier al dat ik als een skelet ben geworden,

Verloren tel tekenstokjes aan de muur.

De elektrische stroom is niet zo nuttig voor mij,

Er is maar één troost: dat ik niet zal sterven aan een ziekte.

Ik begreep heel goed dat het een ontlading was,

Ik huiverde hevig en opende mijn ogen!

En in mijn dromen is er geen plaats voor het leven,

Ik ga naar een plek waar ze me niet verwachten!

Ik kwam langs deze droevige ogen

En ik wist dat mijn einde aan het einde van lange gangen was.

En ik kneep mezelf in de hoop dat ik wakker zou worden,

Ik heb eerder verdriet op gezichten gezien.

Ik kwam langs deze droevige ogen

En ik wist dat mijn einde aan het einde van lange gangen was.

Mijn blik is gericht op het grijze plafond,

En vanuit naburige cellen riepen ze al: "Dag!"

naar mij.

Ik werd wakker met de gedachte dat vandaag mijn einde is gekomen,

De tijd is gekomen dat de nachtmerrie is uitgekomen!

Profetische droom!

Alle dingen verstopt in een plas,

Waar ik vandaag heen ga, heb ik tenslotte geen bagage nodig.

Laatste diner, laatste gesprek

Laatste adem, ik wou dat ik was gestorven, want de verwachtingen zijn angstaanjagend!

De remedie voor misdaad is shocktherapie,

De bewaker grijnsde, liep en haastte me.

En als in een droom wachten ze op me langs de gang naar het licht,

Een stel mensen wiens missie het is om mij de hitte te geven!

Ik ben niet schuldig!

Dit wordt allemaal slecht gecontroleerd!

Ik weet dat ik hier ben

Nu is God hun rechter!

Ik ben te trots om te vergeven dat ik ze dierbaarder voor me vraag,

Elektrische stoel.

Nou, laten we op het pad gaan zitten!