Soil of tomorrow - Tidfall

Lifeless as life itself

Spiritless as spirit itself

I have turned on the world

I have turned on the matter of being

When humanity fades to become what humanity is

Existence become the ever beginning desert

And all but the truth is the burden to bear

What an emerald stone / what a desolate truth

The carrier of a blackened sun

The sun of renewal

Salt is the seal which have sealed the night

It’s vaultes to be opened by sadness alone

Painless as pain itself

Scarless as the scar itself

The world is not what turns around

The world is not what goes around

All that’s left is the grief

Of an existence of searching the nightsky

The carrier of a blackened sun

The sun of renewal

Sad is the constellation

Where the vaults lay hidden

And if I dream of this shining

I await deaths call

The calling for mortal flesh

To fertilize the soil of tomorrow

Levenloos als het leven zelf

Geestloos als geest zelf

Ik heb de wereld ingeschakeld

Ik heb de kwestie van zijn ingeschakeld

Wanneer de mensheid vervaagt om te worden wat de mensheid is

Het bestaan ​​wordt de altijd beginnende woestijn

En alles behalve de waarheid is de last om te dragen

Wat een smaragdgroene steen / wat een troosteloze waarheid

De drager van een zwartgeblakerde zon

De zon van vernieuwing

Zout is de zeehond die de nacht heeft verzegeld

Het is een kluis om alleen door verdriet te worden geopend

Pijnloos als pijn zelf

Scarless als het litteken zelf

De wereld is niet wat zich omdraait

De wereld is niet wat er rondgaat

Het enige dat overblijft is het verdriet

Van een bestaan ​​van zoeken in de nachtelijke hemel

De drager van een zwartgeblakerde zon

De zon van vernieuwing

Triest is het sterrenbeeld

Waar de gewelven verborgen lagen

En als ik droom van deze glans

Ik wacht op overlijdensbericht

De roep om sterfelijk vlees

Om de grond van morgen te bemesten