State Road 25 - ThouShaltNot

You’re driving, it’s just after midnight

And pavement fades to dirt roads, cast grey by your high beams

And in a flash you see me: I’m waving to you so hopefully

«I'm so drowsy and I was hoping

That you could drop me off at the stone house

That’s over just two more hills

I’ve got to get home before my parents start worrying for me»

Between the kindness of strangers and the rumble of the road

There’s a slow kind of remembering that takes years to unfold

Its in the dahlias by the ditches and the backseat of a car

Yes I am grateful to the strangers who have taken me this far

And as the trees soaked with starlight in time

Are replaced by endless crosses suspending electrical arteries

And streetlights and billboards for pesticide, I say, «we're almost there»

You glance in your rearview and see just how

Filthy I have gotten from walking in darkness

Since God knows when

And turning you look to the house now ablaze in yellow glare

Between the kindness of strangers and the rumble of the road

There’s a slow kind of remembering that takes years to unfold

Its in the dahlias by the ditches and the backseat of a car

And I am grateful to the strangers who have taken me this far

I am grateful to the strangers who have taken me this far

So you step out to open my door and

To wish me well;

it’s freezing, yes, it’s absolutely as cold as hell

And red glowing hazard lights blink like clock out of sync

Are you all alone now?

Where could I

Have run off to so quickly?

A knock on my parents' door

A knowing sigh

My father will ask you inside

Ask you if the one to whom you had given my ride

Was all dirty pale and quiet with racehorse’s eyes

'Cause you know that I’ve been gone since 1995

And you’re not the first to try

(But I’m still alive)

Between the kindness of strangers and the rumble of the road

There’s a slow kind of remembering that takes years to unfold

Its in the dahlias by the ditches and the backseat of a car

And I am grateful to the strangers who have taken me

Yes I am grateful to the strangers who have taken me

Je bent aan het rijden, het is net na middernacht

En bestrating vervaagt tot onverharde wegen, grijs geworpen door je grootlicht

En in een flits zie je me: ik zwaai zo hopelijk naar je

«Ik ben zo slaperig en ik hoopte dat

Dat je me zou kunnen afzetten bij het stenen huis

Dat zijn nog maar twee heuvels

Ik moet naar huis voordat mijn ouders zich zorgen over me gaan maken»

Tussen de vriendelijkheid van vreemden en het gerommel van de weg

Er is een langzaam soort onthouden dat jaren duurt om zich te ontvouwen

Het is in de dahlia's bij de greppels en de achterbank van een auto

Ja, ik ben de vreemden dankbaar die me zo ver hebben gebracht

En terwijl de bomen na verloop van tijd doordrenkt waren met sterrenlicht

Worden vervangen door eindeloze kruisen die elektrische slagaders ophangen

En straatlantaarns en reclameborden voor pesticiden, zeg ik, "we zijn er bijna"

Je kijkt in je achteruitkijkspiegel en ziet hoe

Smerig ben ik geworden van wandelen in het donker

Aangezien God weet wanneer

En als je je omdraait, kijk je naar het huis dat nu in vuur en vlam staat in gele gloed

Tussen de vriendelijkheid van vreemden en het gerommel van de weg

Er is een langzaam soort onthouden dat jaren duurt om zich te ontvouwen

Het is in de dahlia's bij de greppels en de achterbank van een auto

En ik ben de vreemden dankbaar die me zo ver hebben gebracht

Ik ben de vreemden dankbaar die me zo ver hebben gebracht

Dus je stapt uit om mijn deur te openen en

Om me beterschap te wensen;

het is ijskoud, ja, het is absoluut zo koud als de hel

En rode, gloeiende alarmlichten knipperen alsof de klok niet synchroon loopt

Ben je nu helemaal alleen?

Waar zou ik kunnen

Ben je zo snel weggelopen?

Een klop op de deur van mijn ouders

Een wetende zucht

Mijn vader zal je binnen vragen

Vraag je of degene aan wie je mijn rit hebt gegeven

Was helemaal vies bleek en stil met de ogen van een renpaard

Omdat je weet dat ik al weg ben sinds 1995

En je bent niet de eerste die het probeert

(Maar ik leef nog steeds)

Tussen de vriendelijkheid van vreemden en het gerommel van de weg

Er is een langzaam soort onthouden dat jaren duurt om zich te ontvouwen

Het is in de dahlia's bij de greppels en de achterbank van een auto

En ik ben de vreemden dankbaar die me hebben meegenomen

Ja, ik ben dankbaar voor de vreemden die me hebben meegenomen