Frozen Feastings - Those Who Lie Beneath

It’s so cold, so goddamn cold.

Mountain pass in mid December is no place for any man.

It will tear you up, rip you down,

With the worst type of cold.

It creeps in shattering your insides,

With a feeling you’ll never know.

It’s so cold, so fucking cold.

Our minds start to slow.

Nothing to eat, nothing to drink,

Nowhere to go.

Snowfall’s trapping us in deeper as the days move.

We know we have nowhere to go.

It’s so cold, so goddamn cold.

Mountain pass in mid December is no place for man.

It will tear you up with the worse type of cold.

Hunger strikes with rage, food chain kicks in.

Two of us have died, five of us to go.

What are we to do?

I step up with fear in my words,

And no remorse in my voice;

«We must eat our dead or we will become one of them.

We must eat our dead, eat our dead!

Slice them up, eat the liver first.

We feast like gods knowing it won’t last.

Weeks go by;

all we have is more fucking cold.

Shattering your insides with a feeling you will never know.

It’s so cold, our minds start to slow.

Nothing to eat, nothing to drink,

Nowhere to go.

Snowfall’s trapping us in deeper as the days move.

We know we have nowhere to go.

What a way to die;

with blood rage,

Frozen face down in the snow.

It’s so fucking cold.

Het is zo koud, zo verdomd koud.

De bergpas half december is voor niemand geschikt.

Het zal je verscheuren, je verscheuren,

Met de ergste vorm van verkoudheid.

Het kruipt naar binnen en verplettert je ingewanden,

Met een gevoel dat je nooit weet.

Het is zo koud, zo verdomd koud.

Onze geest begint te vertragen.

Niets te eten, niets te drinken,

Nergens naartoe.

Sneeuwval houdt ons dieper in de val naarmate de dagen verschuiven.

We weten dat we nergens heen kunnen.

Het is zo koud, zo verdomd koud.

Bergpas half december is geen plaats voor de mens.

Het zal je verscheuren met de ergste vorm van verkoudheid.

De honger slaat toe met woede, de voedselketen treedt in werking.

Twee van ons zijn gestorven, vijf van ons te gaan.

Wat moeten we doen?

Ik stap op met angst in mijn woorden,

En geen spijt in mijn stem;

«We moeten onze doden opeten, anders worden we een van hen.

We moeten onze doden opeten, onze doden opeten!

Snijd ze in stukken, eet eerst de lever.

We feesten als goden, wetende dat het niet lang zal duren.

Weken gaan voorbij;

alles wat we hebben is meer verdomd koud.

Je binnenkant verbrijzelen met een gevoel dat je nooit zult weten.

Het is zo koud dat onze geest langzamer begint te worden.

Niets te eten, niets te drinken,

Nergens naartoe.

Sneeuwval houdt ons dieper in de val naarmate de dagen verschuiven.

We weten dat we nergens heen kunnen.

Wat een manier om te sterven;

met bloedwoede,

Bevroren met het gezicht naar beneden in de sneeuw.

Het is zo verdomd koud.