Danny And My Ponies - The Who

Danny laid back and surveyed the view

A king on his bench, he was cold, he was blue

I asked for permission to give him a note

He nodded, not movin', just scratched at his throat

Always smiled slightly, seemed so bemused

Like he was the one, who was glad to be used

I had a sense he was playin' a part

But I had to help, for he tore at my heart

He would walk, his feet wrapped in rags

He wandered the neighborhood, carrying his bags

The pride in his eyes would so clearly flash

Like I was the one who needed the cash

The tramps in our England, have always to walk

From Philip to Doss House, a fifteen miles stalk

The tramps in our country have no where’s to hug

Home hysterics give comfort, there’s no time to talk

Danny would lay, he’d never speak

Here was a man who had attained his peak

No fables to tell, and nothing held back

This was a man who had led a strong path

Old soldier, perhaps, or a worn, old jailbird

Who’d never a hand clean and never a word

For two hundred down, my project had fled

Danny was gone, or may well have been dead

He walked slowly, no hurryin' to death

Took in turn his view, with his very last breath

The river, the mist and the slightly grey sky

Danny was waiting, patient to die

The tramps in our England, have always to walk

From Philip to Dorchester, fifteen miles strong

The tramps in our country have no where’s to hug

Home hysterics give comfort, there’s no time to talk

Danny laid back, looked down and the plain

The king on his bench with magnificent mane

I asked his permission to give him a note

He nodded, not movin', just scratched at his throat

It’s dangerous to faction as those who live rough

Danny was a giant, solid and tough

He allowed me to gift him and scribble this song

Without me and my ponies, he lived just as long

Danny leunde achterover en bekeek het uitzicht

Een koning op zijn bank, hij had het koud, hij was blauw

Ik heb toestemming gevraagd om hem een ​​briefje te geven

Hij knikte, hij bewoog niet, hij krabde alleen aan zijn keel

Altijd een beetje geglimlacht, leek zo verbijsterd

Alsof hij degene was die blij was om gebruikt te worden

Ik had het gevoel dat hij een rol speelde

Maar ik moest helpen, want hij scheurde in mijn hart

Hij zou lopen, zijn voeten in lompen gewikkeld

Hij dwaalde door de buurt, zijn tassen dragend

De trots in zijn ogen zou zo duidelijk flitsen

Alsof ik degene was die het geld nodig had

De zwervers in ons Engeland moeten altijd lopen

Van Philip tot Doss House, vijftien mijl lang

De zwervers in ons land hebben geen plek om te knuffelen

Huishysterie geeft troost, er is geen tijd om te praten

Danny zou liggen, hij zou nooit spreken

Hier was een man die zijn hoogtepunt had bereikt

Geen fabels te vertellen, en niets tegengehouden

Dit was een man die een sterk pad had geleid

Oude soldaat misschien, of een versleten oude bajesklant

Wie zou er nooit een hand schoonmaken en nooit een woord?

Voor tweehonderd dollar was mijn project gevlucht

Danny was weg, of was misschien wel dood

Hij liep langzaam, geen haast om dood te gaan

Nam zijn blik op, met zijn allerlaatste adem

De rivier, de mist en de lichtgrijze lucht

Danny wachtte, geduldig om te sterven

De zwervers in ons Engeland moeten altijd lopen

Van Philip tot Dorchester, vijftien mijl sterk

De zwervers in ons land hebben geen plek om te knuffelen

Huishysterie geeft troost, er is geen tijd om te praten

Danny leunde achterover, keek naar beneden en de vlakte

De koning op zijn bank met prachtige manen

Ik heb zijn toestemming gevraagd om hem een ​​briefje te geven

Hij knikte, hij bewoog niet, hij krabde alleen aan zijn keel

Het is gevaarlijk om zich te splitsen als degenen die ruig leven

Danny was een reus, solide en stoer

Hij stond me toe hem cadeau te doen en dit nummer te krabbelen

Zonder mij en mijn pony's leefde hij net zo lang