Watermark - The Weakerthans

I count to three and grin.

You smile and let me in.

We sit and watch the wall you painted purple.

Speech will spill on space.

Our little cups of grace.

But pauses rattle on about the way that you cut the snow-fence,

braved the blood,

the metal of those hearts that you always end up pressing your tongue to.

How your body still remembers things you told it to forget.

How those furious affections followed you.

I’ve got this store-bought way of saying I’m okay,

and you learned how to cry in total silence.

We’re talented and bright.

We’re lonely and uptight.

We’ve found some lovely ways to disappoint,

but the airport’s always almost empty this time of the year,

so let’s go play on a baggage carousel.

Set our watches forward like we’re just arriving here

from a past we left in a place we knew too well.

(Hold on to the corners of today,

and we’ll fold it up to save until it’s needed.

Stand still.

Let me scrub that brackish line that you got

when something rose and then receded.

Ik tel tot drie en grijns.

Je glimlacht en laat me binnen.

We zitten en kijken naar de muur die je paars hebt geverfd.

Spraak valt op de ruimte.

Onze kleine kopjes van genade.

Maar pauzes ratelen door over de manier waarop je het sneeuwhek hebt doorgesneden,

trotseerde het bloed,

het metaal van die harten waar je uiteindelijk altijd je tong tegen drukt.

Hoe je lichaam dingen onthoudt waarvan je had gezegd dat ze het moesten vergeten.

Hoe die woedende genegenheid je volgde.

Ik heb deze in de winkel gekochte manier om te zeggen dat het goed met me gaat,

en je hebt geleerd hoe je in totale stilte kunt huilen.

We zijn getalenteerd en slim.

We zijn eenzaam en gespannen.

We hebben een aantal mooie manieren gevonden om teleur te stellen,

maar de luchthaven is in deze tijd van het jaar altijd bijna leeg,

dus laten we gaan spelen op een bagagecarrousel.

Zet onze horloges vooruit alsof we hier net aankomen

uit een verleden vertrokken we op een plek die we maar al te goed kenden.

(Houd vast aan de hoeken van vandaag,

en we vouwen het op om te bewaren totdat het nodig is.

Blijf staan.

Laat me die brakke lijn schrobben die je hebt

als iets opkwam en weer verdween.