Nevermore - The Tiger Lillies

Once upon a midnight dreary,

while I pondered weak and weary,

on volumes of forgotten lore.

While I nodded, nearly napping,

suddenly there came a tapping,

someone rapping at my chamber door.

This some visitor, I muttered, tapping at my chamber door,

only this and nothing more.

Open here I flung the shutter, when, with many flutter,

a stately Raven of yore.

Not the least obeisance made he;

not a minute stopped or stayed he;

perched above my chamber door.

Be that word our sign of parting, bird or fiend!

I shrieked, upstarting,

Get back to the Plutonian Shore.

Leave no black plume as a token, as that lie thy soul hath spoken!

Quit the bust above my door.

Take thy beak from out my heart,

and take thy form from off my door!

Quoth the Raven: Nevermore.

Nevermore.

Nevermore.

And Raven never flitting, still is sitting, still is sitting on the bust of

Pallas above my door.

And his eyes have all the seeming

of a demon that is dreaming and the lamplight oer him streaming on the floor.

And my soul from out the shadow

that lies floating on the floor,

shall be lifted nevermore.

Nevermore.

Nevermore.

Nevermore.

Er was eens een sombere nacht,

terwijl ik nadacht over zwak en vermoeid,

op delen van vergeten overlevering.

Terwijl ik knikte, bijna duttend,

plotseling werd er getikt,

iemand die op mijn kamerdeur klopt.

Deze een of andere bezoeker, mompelde ik, tikkend op mijn kamerdeur,

alleen dit en niets meer.

Open hier, ik gooide het luik, toen, met veel gefladder,

een statige Raaf van weleer.

Niet de minste eerbetuiging bracht hem;

geen minuut stopte of bleef hij;

boven mijn kamerdeur.

Wees dat woord ons teken van afscheid, vogel of duivel!

Ik gilde, opbeurend,

Ga terug naar de Plutoniaanse kust.

Laat geen zwarte pluim achter als een teken, want die leugen heeft uw ziel gesproken!

Verlaat de buste boven mijn deur.

Neem uw snavel uit mijn hart,

en neem uw vorm aan van mijn deur!

Quoth de Raaf: Nooit meer.

Nooit meer.

Nooit meer.

En Raven fladdert nooit, zit nog steeds, zit nog steeds op de buste van

Pallas boven mijn deur.

En zijn ogen hebben alle schijn

van een demon die droomt en het lamplicht dat hem over de vloer straalt.

En mijn ziel vanuit de schaduw

die op de grond drijft,

zal nooit meer worden opgeheven.

Nooit meer.

Nooit meer.

Nooit meer.