Greenland Whale Fisheries - The Pogues

In eighteen hundred and forty-six

And of march the eighteenth day,

We hoisted our colors to the top of the mast

And for greenland sailed away, brave boys,

And for greenland sailed away.

The lookout in the crosstrees stood

With spyglass in his hand;

There’s a whale, there’s a whale,

And a whalefish he cried

And she blows at every span, brave boys

She blows at every span.

The captain stood on the quarter deck,

The ice was in his eye;

Overhaul, overhaul!

let your gibsheets fall,

And you’ll put your boats to sea, brave boys

And you’ll put your boats to sea.

Our harpoon struck and the line played out,

With a single flourish of his tail,

He capsized the boat and we lost five men,

And we did not catch the whale, brave boys,

And we did not catch the whale.

The losing of those five jolly men,

It grieved the captain sore,

But the losing of that fine whalefish

Now it grieved him ten times more, brave boys

Now it grieved him ten times more.

Oh greenland is a barren land

A land that bares no green

Where there’s ice and snow, and the whalefishes blow

And the daylight’s seldom seen, brave boys

And the daylight’s seldom seen.

'twas in eighteen hundred and fifty-three

And of june the thirteenth day,

That our gallant ship her anchor weighed,

And for greenland bore away, brave boys,

And for greenland bore away.

The lookout in the crosstrees stood

With spyglass in his hand;

There’s a whale, there’s a whale,

There’s whalefish he cried

And she blows at every span, brave boys

She blows at every span.

The captain stood on the quarter deck,

And a fine little man was he;

Overhaul, overhaul!

let your davit tackles fall,

And launch your boats for sea, brave boys

And launch your boats for sea.

Now the boats were launched and the men aboard,

And the whale was full in view.

Resolved was each seaman bold

To steer where the whalefish blew, brave boys

To steer where the whalefish blew.

We stuck the whale the line paid out,

But she gave a flourish with her tail,

The boat capsized and four men were drowned,

And we never caught that whale, brave boys,

And we never caught that whale.

To lose the whale, our captain said,

It grieves my heart full sore,

But oh!

to lose (those) four gallant men

It grieves me ten times more, brave boys

It grieves me ten times more.

The winter star doth now appear,

So, boys we’ll anchor weight;

It’s time to leave this cold country

And homeward bear away, brave boys

And homeward bear away.

Oh greenland is a dreadful place

A land that’s never green

Where there’s ice and snow, and the whalefishes blow

And the daylight’s seldom seen brave boys

But the daylight’s seldom seen.

In achttienhonderdzesenveertig

En van maart de achttiende dag,

We hebben onze kleuren naar de top van de mast gehesen

En voor Groenland zeilde weg, dappere jongens,

En voor Groenland zeilde weg.

De uitkijk in de dwarsbomen stond

Met een verrekijker in zijn hand;

Er is een walvis, er is een walvis,

En een walvisvis huilde hij

En ze blaast bij elke span, dappere jongens

Ze blaast bij elke spanwijdte.

De kapitein stond op het achterdek,

Het ijs zat in zijn oog;

Revisie, revisie!

laat je borstschot vallen,

En je zet je boten op zee, dappere jongens

En u zet uw boten op zee.

Onze harpoen sloeg toe en de lijn speelde uit,

Met een enkele zwaai van zijn staart,

Hij kapseisde de boot en we verloren vijf mannen,

En we hebben de walvis niet gevangen, dappere jongens,

En we hebben de walvis niet gevangen.

Het verlies van die vijf vrolijke mannen,

Het deed de kapitein pijn,

Maar het verlies van die fijne walvisvis

Nu deed het hem nog tien keer meer verdriet, dappere jongens

Nu deed het hem tien keer meer verdriet.

Oh groenland is een dor land

Een land dat geen groen kent

Waar ijs en sneeuw is, en de walvisvissen waaien

En het daglicht wordt zelden gezien, dappere jongens

En het daglicht wordt zelden gezien.

'twas in achttienhonderddrieënvijftig

En van juni de dertiende dag,

Dat ons dappere schip haar anker woog,

En voor Groenland verdronk, dappere jongens,

En voor Groenland verdronk.

De uitkijk in de dwarsbomen stond

Met een verrekijker in zijn hand;

Er is een walvis, er is een walvis,

Er is walvisvis die hij huilde

En ze blaast bij elke span, dappere jongens

Ze blaast bij elke spanwijdte.

De kapitein stond op het achterdek,

En een fijne kleine man was hij;

Revisie, revisie!

laat je davit takels vallen,

En lanceer je boten voor de zee, dappere jongens

En lanceer uw boten voor de zee.

Nu werden de boten te water gelaten en de mannen aan boord,

En de walvis was vol in zicht.

Opgelost was elke zeeman vet

Om te sturen waar de walvisvis blies, dappere jongens

Om te sturen waar de walvisvis blies.

We stopten de walvis die de lijn uitbetaalde,

Maar ze gaf een bloei met haar staart,

De boot kapseisde en vier mannen verdronken,

En we hebben die walvis nooit gevangen, dappere jongens,

En we hebben die walvis nooit gevangen.

Om de walvis te verliezen, zei onze kapitein:

Het doet mijn hart pijn,

Maar o!

om (die) vier dappere mannen te verliezen

Het doet me tien keer meer verdriet, dappere jongens

Het doet me tien keer meer verdriet.

De winterster verschijnt nu,

Dus jongens, we zullen het gewicht verankeren;

Het is tijd om dit koude land te verlaten

En naar huis, beer weg, dappere jongens

En terug naar huis.

Oh groenland is een vreselijke plek

Een land dat nooit groen is

Waar ijs en sneeuw is, en de walvisvissen waaien

En de zelden geziene dappere jongens van het daglicht

Maar het daglicht wordt zelden gezien.