Let's Make My First Accident My Last - The Morning Of

Take those times in your car when you’d be dressed to kill on the way to see

the stars held in your palm but never let out for me to view and replace them

with that night out on your porch.

This time I’m dressed to kill and we’re

killing time wishing it was each other.

And if I had a dime for every time I felt less potent then a piece of dust

collecting on my picture which lies face down (Set your ice on this road.

Turn your headlights ablast.

Let’s make my first accident my last.) on desolate shelf in your room,

I’d be rich and wishing that you won’t be home soon.

Move to the other coast 3, 000 miles away and then I’ll sing so you know I’m

making my way across these purple moutain majesties, torch in hand ready to

burn these amber waves of distain.

Still hung over from the present and the past.

Intoxication never lasts.

All good things in life come to an end.

And those experiences worth reliving are now eyes wide shut.

They’re eyes wide

shut.

It silently screams to me, this unanswered question;

Was it fact or was it fiction?

Was it fiction?

Neem die momenten in je auto waarop je gekleed zou zijn om te doden onderweg om te zien

de sterren in je hand, maar nooit losgelaten zodat ik ze kan bekijken en vervangen

met dat avondje uit op je veranda.

Deze keer ben ik gekleed om te doden en we zijn

tijd doden door te wensen dat het elkaar was.

En als ik een dubbeltje kreeg voor elke keer dat ik me minder krachtig voelde dan een stuk stof

verzamelen op mijn foto die met de afbeelding naar beneden ligt (zet je ijs op deze weg.

Zet je koplampen op scherp.

Laten we van mijn eerste ongeluk mijn laatste maken.) op een desolate plank in je kamer,

Ik zou rijk zijn en wensen dat je niet snel thuis zou zijn.

Ga naar de andere kust, 3000 mijl verderop en dan zing ik zodat je weet dat ik ben

ik baan me een weg over deze paarse majesteiten van de bergen, de fakkel in de hand klaar om

verbrand deze amberkleurige golven van distain.

Nog steeds hangend van het heden en het verleden.

Intoxicatie duurt nooit.

Aan alle goede dingen in het leven komt een einde.

En die ervaringen die de moeite waard zijn om opnieuw te beleven, zijn nu met wijd opengesperde ogen.

Ze hebben grote ogen

dicht.

Het schreeuwt stilletjes naar mij, deze onbeantwoorde vraag;

Was het feit of was het fictie?

Was het fictie?