Richard Speck - The Gun Club

In my sleep,

in my sleep last night

In my dream,

in my dream last night

In the dark,

in the dark last night

In the hall,

walked Richard Speck last night

[Going back.

Going way back.

Rewind.

Chichichichichichi.

Going way back to 1966.

My mother was talking with her sister about some nurses who were murdered up in Seattle late in the night.

Her description of these murders was vivid, and she

accurately identified with the fear that the surviving must have felt,

all curled

up underneath that bed listening to her friends get killed one at a time.

Waiting

for the moment she too would be discovered and disposed of.

Hence, in my overcrowded childhood mind, these murders played out time and time

again

like a sickly off-Broadway production that keeps getting revived.

And so, sometimes in my dreams, Richard Speck walks the hall at night.]

In mijn slaap,

in mijn slaap vannacht

In mijn droom,

in mijn droom vannacht

In het donker,

gisteravond in het donker

In de gang,

liep gisteravond met Richard Speck

[Terug gaan.

Ver terug gaan.

Terugspoelen.

Chichichichichi.

We gaan ver terug tot 1966.

Mijn moeder had het met haar zus over verpleegsters die laat in de nacht in Seattle zijn vermoord.

Haar beschrijving van deze moorden was levendig, en ze...

nauwkeurig geïdentificeerd met de angst die de overlevende moet hebben gevoeld,

allemaal gekruld

onder dat bed, luisterend naar haar vrienden, worden ze een voor een vermoord.

Aan het wachten

voorlopig zou ook zij worden ontdekt en afgevoerd.

Daarom speelden deze moorden zich in mijn overvolle kindertijd keer op keer af

nog een keer

als een ziekelijke off-Broadway-productie die steeds weer nieuw leven wordt ingeblazen.

En dus loopt Richard Speck soms in mijn dromen 's nachts door de gang.]