Her Withering Petals - The Fall Of Every Season

A manifest of this crucified hope.

Familiar sound, reflecting his own blood.

Haunting, yet intriguing.

No watcher, no lock,

only the sweet voice.

Daringly stepped out

to see things clear.

Gone before he could see the face.

Left was urge to seek.

Drops of autumn fell

on trembling leaves,

red from summer’s departure,

weak from lack of light.

The Leaves were torn and so was he,

as he tried to follow her trace.

A winterly wind embraced his throat

and tried its best to strangle.

What kept him going was what had left him.

It was what he couldn’t keep.

Kept hunting ancient traces,

following flickering lights.

This ghost was sculpted by his

desire to say goodbye.

Could left the hollow sky,

as it swallowed all its sorrow.

Nearly breathless,

he grasped the nearest branch.

The voice reappeared,

and now he felt sure that it was her,

so he did his best

to force his feet along.

A scarlet dress in the wind.

Shadows on stumps of once mighty trees

spread rumors of her presence.

Looked into her eyes and took her hand.

This imagined warm touch was his relief.

Kneeling at her feet, ready for his sleep.

Had no longer wish to arise.

Put her arm around him, no more cries.

Slept there until the fierce cold awoke

to erase all tracks of life.

Een manifest van deze gekruisigde hoop.

Vertrouwd geluid dat zijn eigen bloed weerspiegelt.

Beklemmend, maar toch intrigerend.

Geen kijker, geen slot,

alleen de zoete stem.

Gedurfd uitgestapt

dingen duidelijk te zien.

Weg voordat hij het gezicht kon zien.

Links was de drang om te zoeken.

Herfstdruppels vielen

op trillende bladeren,

rood van het vertrek van de zomer,

zwak door gebrek aan licht.

De bladeren waren gescheurd en hij ook,

terwijl hij probeerde haar spoor te volgen.

Een winterse wind omhelsde zijn keel

en deed zijn best om te wurgen.

Wat hem op de been hield, was wat hem verlaten had.

Het was wat hij niet kon houden.

Bleef jagen op oude sporen,

flikkerende lichten volgen.

Deze geest is gebeeldhouwd door zijn

verlangen om afscheid te nemen.

Kon de holle lucht verlaten,

terwijl het al zijn verdriet inslikte.

Bijna ademloos,

hij greep de dichtstbijzijnde tak.

De stem kwam terug,

en nu wist hij zeker dat zij het was,

dus hij deed zijn best

om zijn voeten mee te dwingen.

Een scharlaken jurk in de wind.

Schaduwen op stronken van ooit machtige bomen

verspreidde geruchten over haar aanwezigheid.

Keek haar in de ogen en pakte haar hand.

Deze ingebeelde warme aanraking was zijn opluchting.

Knielend aan haar voeten, klaar voor zijn slaap.

Had niet langer willen opstaan.

Leg haar arm om hem heen, geen gehuil meer.

Sliep daar tot de felle kou wakker werd

om alle sporen van het leven te wissen.