How Beautiful You Are - The Cure

you want to know why i hate you?

well i ll try and explain…

you remember that day in paris

when we wandered through the rain

and promised to each other

that we d always think the same

and dreamed that dream

to be two souls as one

and stopped just as the sun set

and waited for the night

outside a glittering building

of glittering glass and burning light…

and in the road before us stood a weary greyish man

who held a child upon his back

a small boy by the hand

the three of them were dressed in rags

and thinner than air

and all six eyes stared fixedly on you

the father s eyes said «beautiful!

how beautiful you are!»

the boy s eyes said

«how beautiful!

she shimmers like a star!»

the child s eyes uttered nothing

but a mute and utter joy

and filled my heart with shame for us at the way we are

i turned to look at you

to read my thought upon your face

and gazed so deep into your eyes

so beautiful and strange

until you spoke

and showed me understanding is a dream

«i hate these people staring

make them go away from me!»

the father s eyes said «beautiful!

how beautiful you are!»

the boy s eyes said

«how beautiful!

she glitters like a star!»

the child s eyes uttered nothing

but quiet and utter joy

and stilled my heart with sadness

for the way we are…

and this is why i hate you

and how i understand

that no-one ever knows or loves another

or loves another

wil je weten waarom ik je haat?

nou ik zal proberen het uit te leggen...

je herinnert je die dag in parijs

toen we door de regen dwaalden

en beloofden aan elkaar

dat we altijd hetzelfde zouden denken

en droomde die droom

om twee zielen als één te zijn

en stopte net toen de zon onderging

en wachtte op de nacht

buiten een glinsterend gebouw

van glinsterend glas en brandend licht...

en op de weg voor ons stond een vermoeide grijze man

die een kind op zijn rug hield

een kleine jongen bij de hand

ze waren alle drie in lompen gekleed

en dunner dan lucht

en alle zes de ogen staarden je strak aan

de ogen van de vader zeiden «prachtig!

hoe mooi je bent!"

de ogen van de jongen zeiden:

"hoe prachtig!

ze glinstert als een ster!»

de ogen van het kind spraken niets

maar een stomme en totale vreugde

en vulde mijn hart met schaamte voor ons zoals we zijn

ik draaide me om om naar je te kijken

om mijn gedachten op je gezicht te lezen

en staarde zo diep in je ogen

zo mooi en vreemd

totdat je sprak

en liet me zien dat begrip een droom is

"ik haat het dat deze mensen staren"

laat ze van me weggaan!»

de ogen van de vader zeiden «prachtig!

hoe mooi je bent!"

de ogen van de jongen zeiden:

"hoe prachtig!

ze glinstert als een ster!»

de ogen van het kind spraken niets

maar stil en volslagen vreugde

en stil mijn hart met verdriet

voor de manier waarop we zijn...

en dit is waarom ik je haat

en hoe ik het begrijp?

dat niemand een ander ooit kent of van iemand houdt

of houdt van een ander