Some Just Vanish - The Bled

when you find me pinned beneath the wreckage call off your sirens call of your

search everything is quiet on fire everything is warm inside the glow with

television static, with engines purring let me sleep.

one by one will my friends leave my side or will my plane just drop out of the

sky?

I can"t afford to sleep through the virus hard at work.

it"s called me out.

this body will collapse.

useless to the world.

one sudden drop.

one by one as my senses fade away.

tied to machines that feed signals to my brain.

this is the end.

the doctor draws a blade.

with patient hands.

he writes his name in braille.

I can"t slow my breathing down when I"m staring at the floor.

underneath the threat of giving in, I give it all once more.

quietly dissolving under lights that call me home I can hear the voices

trailing off.

someone is shutting me down.

someone is shoving me underneath waves of lead.

and I wasn"t strong enough to swim back up to the surface to find you.

this is how it begins quietly counting backwards from ten, nine, eight.

sevensixfivefourthree.

but I can"t concentrate on anything.

no one can save me.

I"m not even here.

I am drifting from

consciousness into oblivion.

someone is shutting me down.

als je me vindt vastgepind onder het wrak, roep dan je sirenes van je

zoeken alles is stil op het vuur alles is warm in de gloed met

televisie statisch, met spinnende motoren liet me slapen.

zullen mijn vrienden een voor een van mijn zijde gaan of zullen mijn vliegtuig gewoon uit de cabine vallen?

lucht?

Ik kan het me niet veroorloven om hard op het werk door het virus heen te slapen.

het heeft me geroepen.

dit lichaam zal instorten.

nutteloos voor de wereld.

een plotselinge druppel.

één voor één terwijl mijn zintuigen vervagen.

gekoppeld aan machines die signalen naar mijn hersenen sturen.

dit is het einde.

de dokter trekt een mes.

met geduldige handen.

hij schrijft zijn naam in braille.

Ik kan mijn ademhaling niet vertragen als ik naar de vloer staar.

onder de dreiging van toe te geven, geef ik het allemaal nog een keer.

stilletjes oplossend onder lampen die me thuis roepen, ik kan de stemmen horen

van het pad afwijken.

iemand sluit me af.

iemand duwt me onder golven van lood.

en ik was niet sterk genoeg om terug naar de oppervlakte te zwemmen om je te vinden.

zo begint het rustig terug te tellen van tien, negen, acht.

zevenzesvijfvierdrie.

maar ik kan me nergens op concentreren.

niemand kan me redden.

Ik ben hier niet eens.

Ik drijf af van

bewustzijn in de vergetelheid.

iemand sluit me af.