Reflection - The Advent

I cannot run from myself.

The man inside knows me well.

Wearing thin, wearing down.

My heart is bleeding out.

My hands shake as I hold this weight of another hard molded face,

without a name.

The reflection of myself goes much deeper within.

So I bury the shame of my past underneath this old calloused skin.

Will I ever see past the man I the mirror?

Is it worthless for to think that I will ever be anything?

Rip off this facade of shame, its haunting me.

Break inside, overcome myself.

Break out of the mold.

Throw down the cast of the world on the ground.

The broken mirror before me.

The jagged glass at my feet.

Ten thousand faces of uncertainty lay in the bed of defeat.

Destroy the mask.

Destroy the mask.

Destroy the mask.

Remove the mask.

I am who I am without my reflection.

I am who I am without a mirror.

Ik kan niet voor mezelf wegrennen.

De man binnenin kent me goed.

Dun dragen, naar beneden dragen.

Mijn hart bloedt leeg.

Mijn handen trillen terwijl ik dit gewicht van een ander hard gevormd gezicht vasthoud,

zonder naam.

De reflectie van mezelf gaat veel dieper naar binnen.

Dus begraaf ik de schaamte van mijn verleden onder deze oude eeltige huid.

Zal ik ooit voorbij de man in de spiegel kijken?

Is het waardeloos om te denken dat ik ooit iets zal zijn?

Scheur deze façade van schaamte af, het achtervolgt me.

Breek binnen, overwin mezelf.

Breek uit de mal.

Gooi de cast van de wereld op de grond.

De gebroken spiegel voor me.

Het gekartelde glas aan mijn voeten.

Tienduizend gezichten van onzekerheid lagen in het bed van de nederlaag.

Vernietig het masker.

Vernietig het masker.

Vernietig het masker.

Verwijder het masker.

Ik ben wie ik ben zonder mijn reflectie.

Ik ben wie ik ben zonder spiegel.