Into The Realms Of Hidden Me - Thaurorod

These fields of grief and sadness

This woe of an endless fight

An angel veiled in silver gown

In the morning glow secret she reveals.

The heresy never written

Veils me with its purity

Forsaken memories

Keep me under this ice so thin

In these ages of eternal frost

Her wings and faith forever lost

Could she touch the night

The night so mesmerising?

I feel the leaves of the trees gathering around me

I hear the howling beneath.

Soon it will drown within me

Here are no nightly dreams

No beauty of a morning glow

Shall I ever breathe again

Will I ever rise from the sea

Thou shall never find the truth so sealed

As I fall deeper into the realms of hidden me

I see my life flash before me

Cannot break this ice that keeps me under.

She was standing right above him

Stared with those weary eyes

Cruel sun goldened her hair

Beside the tears she shed

He felt the rage of years gone by

Lost his wings so long ago

Could he touch the night

The night so close beside him?

Morning smiles with its glow

Reflecting the sorrow of its own

The fight of mournful years

Has brought this void into my soul

For eternity it seems.

I see the leaves of the trees withering away now

Harken the howling beneath.

Oh it is frightening me.

Sun has died, moon shall shine so bright

At the sea no-one shall cross any more

I shall never breathe again

I will never rise from the sea

Thou shall never find the truth so sealed

The truth lies buried in the realms of hidden me

I see my life flash before me

Cannot break this ice that keeps me under

Deze velden van verdriet en verdriet

Dit wee van een eindeloze strijd

Een engel gesluierd in een zilveren jurk

In de ochtendgloed onthult ze het geheim.

De ketterij is nooit geschreven

Sluiert me met zijn puurheid

Verlaten herinneringen

Houd me onder dit ijs zo dun

In deze tijden van eeuwige vorst

Haar vleugels en geloof voor altijd verloren

Zou ze de nacht kunnen aanraken?

De nacht zo betoverend?

Ik voel de bladeren van de bomen om me heen verzamelen

Ik hoor het gehuil eronder.

Binnenkort zal het in mij verdrinken

Hier zijn geen nachtdromen

Geen schoonheid van een ochtendgloed

Zal ik ooit weer ademen?

Zal ik ooit uit de zee opstaan?

U zult de waarheid nooit zo verzegeld vinden

Naarmate ik dieper in de rijken van verborgen mij val

Ik zie mijn leven aan me voorbij flitsen

Ik kan dit ijs dat me onder houdt niet breken.

Ze stond recht boven hem

Staarde met die vermoeide ogen

Wrede zon gouden haar haar

Naast de tranen die ze vergoot

Hij voelde de woede van vervlogen jaren

Zijn vleugels zo lang geleden verloren

Zou hij de nacht kunnen aanraken?

De nacht zo dichtbij naast hem?

De ochtend lacht met zijn gloed

Het verdriet van zichzelf weerspiegelen

De strijd van treurige jaren

Heeft deze leegte in mijn ziel gebracht

Voor de eeuwigheid lijkt het.

Ik zie de bladeren van de bomen nu verwelken

Luister naar het gehuil eronder.

Oh, het maakt me bang.

De zon is gestorven, de maan zal zo helder schijnen

Op zee zal niemand meer oversteken

Ik zal nooit meer ademen

Ik zal nooit uit de zee opstaan

U zult de waarheid nooit zo verzegeld vinden

De waarheid ligt begraven in de rijken van verborgen mij

Ik zie mijn leven aan me voorbij flitsen

Ik kan het ijs dat me eronder houdt niet breken