The Faded Coat Of Blue - Tennessee Ernie Ford

My brave lad sleeps in his faded coat of blue;

In a lonely grave unknown lies the heart that beat so true

He sank faint and hungry among the famishd brave

And they laid him sad and lonely within his nameless grave

No more the bugle calls the weary one,

Rest, noble spirit,

In thy grave unknown!

Ill find you and know you,

Among the good and true,

When a robe of white is givn for the faded coat of blue

He cried, «give me water and just a little crumb,

And my mother she will bless you thro all the years to come;

Oh!

tell my sweet sister, so gentle, good and true,

That Ill meet her up in heaven, in my faded coat of blue.»

No more the bugle calls the weary one,

Rest, noble spirit,

In thy grave unknown!

Ill find you and know you,

Among the good and true,

When a robe of white is givn for the faded coat of blue

Long, long years have vanished, and though he comes no more,

Yet my heart will startling beat with each footfall at my door;

I gaze oer the hill where he waved a last adieu,

But no gallant lad I see, in his faded coat of blue.

No more the bugle calls the weary one,

Rest, noble spirit,

In thy grave unknown!

Ill find you and know you,

Among the good and true,

When a robe of white is givn for the faded coat of blue

No more the bugle calls the weary one,

Rest, noble spirit,

In thy grave unknown!

Ill find you and know you,

Among the good and true,

When a robe of white is givn for the faded coat of blue

Mijn dappere jongen slaapt in zijn vervaagde blauwe jas;

In een eenzaam graf, onbekend ligt het hart dat zo waar klopt

Hij zonk zwak en hongerig onder de uitgehongerde dapperen

En ze legden hem verdrietig en eenzaam in zijn naamloze graf

Niet meer roept de bugel de vermoeide,

Rust, edele geest,

In uw graf onbekend!

Ik zal je vinden en je kennen,

Onder de goede en ware,

Wanneer een witte mantel wordt gegeven voor de vervaagde blauwe mantel

Hij riep: «Geef me water en een beetje kruimel,

En mijn moeder zal je zegenen de komende jaren;

Oh!

vertel mijn lieve zus, zo zacht, goed en waar,

Dat ik haar in de hemel zal ontmoeten, in mijn vervaagde blauwe jas.»

Niet meer roept de bugel de vermoeide,

Rust, edele geest,

In uw graf onbekend!

Ik zal je vinden en je kennen,

Onder de goede en ware,

Wanneer een witte mantel wordt gegeven voor de vervaagde blauwe mantel

Lange, lange jaren zijn verdwenen, en hoewel hij niet meer komt,

Toch zal mijn hart schrikken bij elke voetstap aan mijn deur;

Ik kijk naar de heuvel waar hij een laatste vaarwel zwaaide,

Maar ik zie geen dappere jongen in zijn vervaagde blauwe jas.

Niet meer roept de bugel de vermoeide,

Rust, edele geest,

In uw graf onbekend!

Ik zal je vinden en je kennen,

Onder de goede en ware,

Wanneer een witte mantel wordt gegeven voor de vervaagde blauwe mantel

Niet meer roept de bugel de vermoeide,

Rust, edele geest,

In uw graf onbekend!

Ik zal je vinden en je kennen,

Onder de goede en ware,

Wanneer een witte mantel wordt gegeven voor de vervaagde blauwe mantel