Over Bjoergvin Graater Himmerik I - Taake

Huset kaller meg herre

skygger mitt hoff såmatt

nostalgi og trappen bratt

mens trinnene blir færre

søker føler finner

min storhetstid grå minner

dolken i beltet er slipt spisst

vingene for mitt øre

alt jeg nå kan høre

fra andre siden av dødsgnist

dine sorger flyter få smake få bli

drep meg til mine grenser og langt forbi

de siste blader daler

det er ulendt terreng i li

ånders årstid taler

ved regnfjell skoddens hi jeg ser kun mannens ansikt

Het huis noemt me heer

schaduwt mijn hof zo

nostalgie en de trappen steil

terwijl de stappen minder worden

zoeken voelen vondsten

mijn hoogtijdagen grijze herinneringen

de dolk in de riem is puntig geslepen

de vleugels van mijn oor

alles wat ik nu kan horen

van de andere kant van de vonk des doods

je verdriet stroomt, krijg smaak, blijf,

dood me tot mijn grenzen en ver daarbuiten

de laatste bladeren vallen

het is ruig terrein in li

het seizoen van de geesten spreekt

bij de regen, berg, rillingen, ik zie alleen het gezicht van de man