Monolith of the Soul - Sympuls-E

A quiet night detonated over the city

And life fades in the windows

Photons of light break through the path that disappears

A deceitful glint flashed in the eyes of passers-by

This city is covered with severe veil

So when will this madness end?

The nerves are cut with savage groans

The shroud hangs above the eyes

Cries of the Heart will turn into faint stars

And silence will remain forever on the face

Now you can’t wake up under the cloud

Mind soared over the abyss of soul

Infinity flashes and your own beacon puts out its dim light

I paved a route to the stars

And rushed with the speed of light

I erected the eternal monolith

Devouring all the dark

The way to heaven is closed for our souls

And they’ll be buried under the ground

But the stars will live forever

While the haze is covering us

Internal pain cuts my flesh

Scatters me with the earthly ashes

Een stille nacht ontploft boven de stad

En het leven vervaagt in de ramen

Fotonen van licht doorbreken het pad dat verdwijnt

Een bedrieglijke glinstering flitste in de ogen van voorbijgangers

Deze stad is bedekt met een strenge sluier

Dus wanneer zal deze waanzin eindigen?

De zenuwen worden doorgesneden met woest gekreun

De lijkwade hangt boven de ogen

Cries of the Heart zal veranderen in zwakke sterren

En stilte zal voor altijd op het gezicht blijven

Nu kun je niet meer wakker worden onder de cloud

Geest zweefde over de afgrond van de ziel

Infinity flitst en je eigen baken straalt zwak licht uit

Ik heb een route naar de sterren geplaveid

En haastte zich met de snelheid van het licht

Ik heb de eeuwige monoliet opgericht

Al het donker verslinden

De weg naar de hemel is afgesloten voor onze zielen

En ze worden onder de grond begraven

Maar de sterren zullen voor altijd leven

Terwijl de nevel ons bedekt

Interne pijn snijdt in mijn vlees

Verstrooit me met de aardse as