Tempest - Sound Struggle

Falling, falling from the top of the atmosphere

How did it come to this

The contagion takes the form of its carrier

Networking into a cold cage

Falling, falling cells from the clouds

Conforming, attaching, in a gentle burial

Nobody notices the growing piles

Interconnected for miles

Shut out, Shut down, Shut in from the outside

Beating on these walls, Beating on this cold hard door

Shut out, Shut down, Shut in from the outside world

No answer to my cries as the daylight dies

His hand reaches across medium and mainland

Holding, tightening, gripping, smothering,

and I swear if it ever lets up

I will never again ask for you’re protection

His gaze vicious as the eye of the hurricane

I was never prepared, unaware that I was

At the mercy of a miser once a friend

I followed his call into my city-sized grave

Solos: Bozdeck, Izzo, Bozdeck, Izzo, Rasmussen

Imprisoned here,

Struck down with fear

They told me to beware of the calm in the storm

But they themselves were hardly prepared

Your war stories only speak of the norm

Burdened by safety, blinded by a vision

That my life is my own, alone with my thoughts in this cave

They have become my only friends

Unlock the door, before I tear up the floorboards

Vallen, vallen van de top van de atmosfeer

Hoe is het zo ver gekomen

De besmetting neemt de vorm aan van zijn drager

Netwerken in een koude kooi

Vallende, vallende cellen uit de wolken

Conformeren, hechten, in een zachte begrafenis

Niemand merkt de groeiende stapels op

Kilometers lang met elkaar verbonden

Sluit buiten, sluit af, sluit binnen van buitenaf

Kloppen op deze muren, kloppen op deze koude harde deur

Sluit af, sluit af, sluit af van de buitenwereld

Geen antwoord op mijn geschreeuw als het daglicht sterft

Zijn hand reikt over het midden en het vasteland

Vasthouden, aanspannen, aangrijpen, verstikken,

en ik zweer het als het ooit ophoudt

Ik zal nooit meer om je bescherming vragen

Zijn blik zo gemeen als het oog van de orkaan

Ik was nooit voorbereid, niet wetende dat ik was

Overgeleverd aan de genade van een vrek, ooit een vriend

Ik volgde zijn oproep in mijn graf zo groot als een stad

Solo's: Bozdeck, Izzo, Bozdeck, Izzo, Rasmussen

hier gevangen,

Door angst geslagen

Ze zeiden dat ik moest oppassen voor de stilte in de storm

Maar ze waren zelf nauwelijks voorbereid

Je oorlogsverhalen spreken alleen over de norm

Belast door veiligheid, verblind door een visie

Dat mijn leven van mij is, alleen met mijn gedachten in deze grot

Ze zijn mijn enige vrienden geworden

Ontgrendel de deur, voordat ik de vloerplanken verscheur