The Vice - Sonata Arctica

Number nine out of eleven little littermates

Rotten apples, all the way…

Littermates, all with different fates…

Taught them almost all I knew

And now, the best, the primus

Number Nine of eleven little littermates

Feeling almighty

Is after my throne

In the bright daylight, little Number Nine

Dressed to kill, much like me

Takes a look at the free world behind the gate

Of a castle and escapes

I leave the baits, the night awaits

Snare well hidden for the littermate

Evaded all but one, one by one

Eleven little littermates

Annihilate

Only Number Nine’s not in sight…

Hiding, for the moonlight eats the day

Kisses burn the paperthin wings away

Hate me, hate me, if they want you to break me

Love — is — for — the weak

And the restless, relief in the end

A broken lock and a twisted dream

For an early tomb, destiny’s overruled

Trailed it back to the Pagan Cathedral."

Don’t love me, don’t you dare!

I lie, I cheat and I don’t care

Don’t you go telling me tales about fidelity

Truth ain’t safe with me

In (sane), in (pain)

Ran into a needle

I (love), I (hate)

Don’t need anyone

Lights (on), Lights (out)

Read it loud and clear…

And hear the lion roar

Without my eyes, they failed me

Knots untied

I turned my weakness into a

Fine profession

More I hear, more I see

I can feel

The path I choose

What I did was a must

Faced the music, away from the light, alone…

Without a view

Someone thought to know me well

Drowned me in a wishing well…

Making mistakes, we all do

Worst of mine was trusting in a stranger

For now I’m feeling fine

Drank poison, liked the sign

Now touch the greatest fear

Impaired, to look sincere

One step behind you, turn around and I am gone with what I need

The essense of timely death, cold and dark, Love Less Hard

Nummer negen van de elf kleine nestgenoten

Rotte appels, helemaal...

Nestgenoten, allemaal met een ander lot...

Heb ze bijna alles geleerd wat ik wist

En nu, de beste, de primus

Nummer negen van elf kleine nestgenoten

Almachtig voelen

Is na mijn troon

In het heldere daglicht, kleine Nummer Negen

Gekleed om te doden, net als ik

Neemt een kijkje in de vrije wereld achter de poort

Van een kasteel en ontsnappingen

Ik laat het aas, de nacht wacht

Snare goed verstopt voor de nestgenoot

Op één na allemaal ontweken, één voor één

Elf kleine nestgenoten

Vernietigen

Alleen Nummer Negen is niet in zicht...

Verstopt, want het maanlicht eet de dag

Kussen branden de flinterdunne vleugels weg

Haat me, haat me, als ze willen dat je me breekt

Liefde — is — voor — de zwakken

En de rusteloze, opluchting op het einde

Een kapot slot en een verdraaide droom

Voor een vroege tombe wordt het lot overstemd

Ik volgde het terug naar de heidense kathedraal."

Hou niet van me, waag het niet!

Ik lieg, ik speel vals en het kan me niet schelen

Ga je me geen verhalen vertellen over trouw

De waarheid is niet veilig bij mij

In (gezond), in (pijn)

Tegen een naald gelopen

ik (liefde), ik (haat)

Heb niemand nodig

Lichten (aan), Lichten (uit)

Lees het luid en duidelijk...

En hoor de leeuw brullen

Zonder mijn ogen hebben ze me in de steek gelaten

knopen los

Ik veranderde mijn zwakte in een

Fijn beroep

Meer ik hoor, meer zie ik

Ik kan voelen

Het pad dat ik kies

Wat ik deed was een must

Geconfronteerd met de muziek, weg van het licht, alleen...

Zonder uitzicht

Iemand dacht me goed te kennen

Verdronk me in een wensput...

Fouten maken, dat doen we allemaal

Het ergste van mij was vertrouwen op een vreemdeling

Voor nu voel ik me goed

Dronken vergif, vond het teken leuk

Raak nu de grootste angst aan

Gehandicapt, om er oprecht uit te zien

Een stap achter je, draai je om en ik ben weg met wat ik nodig heb

De essentie van tijdige dood, koud en donker, Love Less Hard