Tempting Death - Signs of the Swarm, Tom Barber

Death, still I beckon thee

Embrace me with your grandeur

This mental cruxifiction leaves me desolate and cursed

Eternally forsaken, profound misery

Tormented by a reality of suffering

Dispossess this agony that binds me

Barely living, constant dread

Withering, awaiting my lonesome end

Years of bleeding sorrow and wasted breath

Clawing the hourglass

For I mourn each day deprived of death

So scorn and forgotten, drowning within a boundless doom

Desolation giving way to dead eyes

Death I beckon thee

Scorn, deprived of my destiny

Cowardice, kneel, grace me with your presence

For each breath I take is an agonizing and grueling lesson

Kiss of death, take me away

For thy touch shall grant me blissful escape

Battered and bruised

And I come for your pure salvation

Tempting your malevolence to free myself of damnation

Silent overseer

Devour me with thy malignant grace

Dispossess this agony that binds me

Barely living, constant dread

Withering, awaiting my lonesome end

An intrinsic peril drowning within his doom

Desolate and cold, guide me to my wretched tomb

Without repentance I falter

Lead me to rot

So my name can be forgot

Mangled and dismantled

Every single breath feeds this vicious cancer

Eternally forsaken

Drowning within this doom

Deprived of my destiny

I dwell within this desolation

Hand of liberation

Free me from this oppression

No longer shall I be ignored

Dood, toch wenk ik u

Omarm me met je grootsheid

Deze mentale cruxifictie laat me desolaat en vervloekt achter

Eeuwig verlaten, diepe ellende

Gekweld door een realiteit van lijden

Beëindig deze pijn die me bindt

Nauwelijks leven, constante angst

Verwelkend, wachtend op mijn eenzame einde

Jaren van bloedend verdriet en verspilde adem

De zandloper klauwen

Want ik rouw elke dag dat ik van de dood ben beroofd

Dus minachting en vergeten, verdrinkend in een grenzeloze ondergang

Verlatenheid maakt plaats voor dode ogen

Dood ik wenken u

Minachting, beroofd van mijn lot

Lafheid, kniel, vereer me met je aanwezigheid

Voor elke ademhaling die ik neem is een pijnlijke en slopende les

Kus des doods, neem me weg

Want uw aanraking zal mij een zalige ontsnapping schenken

Gehavend en gekneusd

En ik kom voor je pure redding

Je boosaardigheid verleiden om mezelf te bevrijden van verdoemenis

Stille opzichter

Verslind mij met uw kwaadaardige genade

Beëindig deze pijn die me bindt

Nauwelijks leven, constante angst

Verwelkend, wachtend op mijn eenzame einde

Een intrinsiek gevaar dat verdrinkt in zijn ondergang

Desolaat en koud, leid me naar mijn ellendige graf

Zonder berouw wankel ik

Leid me naar rot

Dus mijn naam kan vergeten worden

Verminkt en ontmanteld

Elke ademhaling voedt deze wrede kanker

Eeuwig verlaten

Verdrinken in deze ondergang

Beroofd van mijn lot

Ik woon in deze verlatenheid

Hand van bevrijding

Bevrijd me van deze onderdrukking

Ik zal niet langer worden genegeerd