Le sonnet d'Anvers - Serge Gainsbourg

Ma vie a son secret, mon ame a son mystere,

Un amour eternel en un moment conu,

Le mal est sans espoir aussi j’ai du me taire,

Et celle qui l’a fait n’en a jamais rien su,

Helas j’aurais pass prs d’elle inapercu

Toujours ses cots pourtant solitaire,

Et j’aurais jusqu’au bout fait mon temps sur la terre,

N’osant rien demander et n’ayant rien reu.

Pour elle quoi que Dieu l’est faite douce et tendre,

Elle ira son chemin distraite et sans entendre,

Ce murmure d’amour elev sur ses pas.

A l’ostere de voir pieusement fidle,

Elle dira lisant ces vers tout rempli d’ailes

Quelle est donc cette femme et ne comprendra pas.

Mijn leven heeft zijn geheim, mijn ziel heeft zijn mysterie,

Eeuwige liefde in een ontworpen moment,

Het kwaad is hopeloos, dus ik moest mijn mond houden,

En zij die het maakte, heeft nooit geweten,

Helaas, ik zou onopgemerkt langs haar zijn gegaan

Nog steeds haar bedden, hoe eenzaam ook,

En ik zou mijn tijd op aarde tot het einde hebben gediend,

Niets durven vragen en niets hebben gekregen.

Voor haar maakte God haar lief en teder,

Ze zal afgeleid en ongehoord haar weg gaan,

Dat gemompel van liefde steeg op in haar voetsporen.

Ten koste van het zien van vroom getrouwen,

Ze zal zeggen dat ze deze verzen leest, allemaal gevuld met vleugels

Wie is deze vrouw en zal het niet begrijpen.