L´anthracite - Serge Gainsbourg

Les pensées que je médite

Sont plus noires que l’anthracite

Mais que faire quand tu te fous

Si eperduement de nous

Si arrive je t’incite

C’est que mon humour anthracite

A tourné en derision

Ton dedain et ma passion

Mais prends garde ma petite

A mon humeur anthracite

J’arracherais animal

Le cri et les fleurs du mal

Fleurs de serres, fleurs maudites

A la nuit noire anthracite

Je les prendrais malgré toi

Sous les ronces de tes doigts

Allons viens viens et fais vite

Que ta chaleur anthracite

Vienne rechauffer mon coeur

Et refroidir ma fureur

Tout contre moi tu t’agites

Dans une rage anthracite

Mais qu’importe si tu mords

Je veux ton ame et ton corps

C’est ton regard que j'évite

Car le mien est anthracite

Et je ne veux point que tu vois

Tout l’amour que j’ai pour toi

Je t’aime, oh ma belle aphrodite

A l'âme noire anthracite

Ni plus t’aime t’aimerais

Plus me mine, minerais

Ni plus t’aime t’aimerais

Plus me mine, minerais

De gedachten die ik mediteer

Zijn zwarter dan antraciet

Maar wat te doen als je in paniek raakt?

Zo gek van ons

Als het gebeurt, dring ik er bij je op aan

Het is gewoon mijn antraciet humor

belachelijk gemaakt

Jouw minachting en mijn passie

Maar pas op mijn kleintje

Naar mijn antraciet bui

Ik zou een dier grijpen

De roep en de bloemen van het kwaad

Broeikasbloemen, vervloekte bloemen

In de houtskool zwarte nacht

Ik neem ze ondanks jou

Onder de braamstruiken van je vingers

Kom op, kom op en schiet op

Dan jouw antraciet warmte

Kom mijn hart verwarmen

En koel mijn woede

Allemaal tegen mij, je bent geagiteerd

In een antraciet woede

Maar wat als je bijt?

Ik wil je ziel en je lichaam

Het is jouw blik die ik vermijd

Omdat de mijne antraciet is

En ik wil niet dat je het ziet

Alle liefde die ik voor je heb

Ik hou van je, oh mijn mooie aphrodite

Met een antraciet zwarte ziel

Jij houdt ook niet van je houdt van

Meer de mijne, ertsen

Jij houdt ook niet van je houdt van

Meer de mijne, ertsen