Pillage De Tombe - Seagrave

The void gets closer, towards the edge

Silent and unseen, sabled and gnawing

At least no keeper of all these lost causes

As I stare in it, it stares back at me

Piercing glances, pitch black marble eyes

A slipstream disruptive, no man can oppose

Hurl my bones down there, throw them with great force

Show no mercy, the void gulps them down

I found no saviour in nothing, this world is a coffin

One moment to collapse, one to hold on

I cherish these thoughts across timeless seething waters,

may they swallow what the void left of me

Unlike the waves, these questions won‘t hush

Where will we lead to, where may we roam?

Confessions are made, but we won’t abide

We are quite restless, but all our heroes are dead

Graves at sea, graves engulfed by the abyss

No places known, where they can’t be found

I carry this burden, may I conk out

Cause even in lentic waters, I will bog down

Reeling creatures, suffocating in mire

Won’t be recognized, but wounds remain

Sanity is for the passive, the weak and tedious

Subside, sink deeper, sink… …or swim

Burning bridges seared to death whom they beared

I carry stones in my pocket to stand clear from the surface

The last rays of the sun, seem like distressed regards

Now finally receiving peace, in autumns early graves

De leegte komt dichterbij, richting de rand

Stil en ongezien, sabled en knagen

Tenminste geen bewaarder van al deze verloren zaken

Terwijl ik erin staar, staart het terug naar mij

Indringende blikken, pikzwarte marmeren ogen

Een slipstream die ontwrichtend is, niemand kan er tegen zijn

Gooi mijn botten daarheen, gooi ze met grote kracht

Toon geen genade, de leegte slokt ze op

Ik vond geen redder in niets, deze wereld is een doodskist

Een moment om in te storten, een om vast te houden

Ik koester deze gedachten over tijdloos kokend water,

mogen ze slikken wat de leegte van mij overliet

In tegenstelling tot de golven, zullen deze vragen niet stil worden

Waar zullen we naar toe leiden, waar kunnen we rondzwerven?

Er worden bekentenissen afgelegd, maar we houden ons daar niet aan

We zijn nogal rusteloos, maar al onze helden zijn dood

Graven op zee, graven overspoeld door de afgrond

Geen plaatsen bekend waar ze niet kunnen worden gevonden

Ik draag deze last, mag ik uithuilen?

Want zelfs in lentische wateren zal ik vastlopen

Wezens wankelen, verstikkend in het slijk

Wordt niet herkend, maar wonden blijven

Gezond verstand is voor de passieve, zwakke en vervelende

Verzinken, dieper zinken, zinken… …of zwemmen

Brandende bruggen doodgeschroeid die ze droegen

Ik draag stenen in mijn zak om van de oppervlakte af te blijven

De laatste zonnestralen lijken een verdrietige groet

Nu eindelijk vrede ontvangen, in vroege graven in de herfst