Amsterdam - Santiago

È come se il tempo ti rendesse indietro quel che ha tolto

È come se all’istante tutto fosse chiaro anche se più profondo

Io, che ero da solo sempre, io, che avevo i mostri in mente

Io, che a parte i sogni in cui ho vissuto non ho avuto niente

E tu, tu lo sai bene, lo sai perché eravamo insieme

Da vero a finto, calma e istinto quanto il passo è breve

Da realtà distanti in preda ai canti di sirene

A quei silenzi devastanti che bloccano il sangue nelle vene

Portami via dove non sia fantasia

Dove ogni suono velato o rumore che senti è un inno alla psichedelìa

È solo una scelta, ma questa volta la scelta è la mia

So che è un dettaglio, ma è come distinguere pura illusione da vera magia

Mi parla, e quando lo fa rende il mio corpo salma

Mentre colma i vuoti con blocchi di ghiaccio e magma

Calma, perché ogni giorno è un giorno in meno all’alba

Apri le braccia e stringimi fino a smorzarmi il fiato in pancia

Tu portami con te (portami via con te)

Nel viaggio che ci porterà lontano fino ad Amsterdam

Tu portami lontano tra fumi d’incenso e pollini

Portami dove tutto ha più di un senso e non c'è verso di confonderli

Sai, qui io avrei già un nome, avrei una posizione

E camperei di suoni, versi, nuovi testi, musica e parole

È assurdo: più guardi in alto e più si allarga il limite

E non serve posto prenotato, occhiali e merda simile

È come scegliere tra visioni nitide e uno sguardo così intenso

Che per quanto si fa denso squarcia l’iride

E tu raccogli tutto quel che hai fatto, qui non vale un’ora

Anche se lo moltiplichi almeno per dieci volte tanto

Siediti, rifletti e poi concedimi l’onore di volare via con te

Fai un bel respiro e poi trattienimi

Tu portami con te (portami via con te)

Nel viaggio che ci porterà lontano fino ad Amsterdam

Het is alsof de tijd je teruggeeft wat het je heeft ontnomen

Het is alsof alles meteen duidelijk was, ook al was het dieper

Ik, die altijd alleen was, ik, die monsters in gedachten had

Ik, die afgezien van de dromen waarin ik heb geleefd, niets heb gehad

En jij, jij weet het goed, je weet het omdat we samen waren

Van echt naar nep, kalm en instinctief als de stap kort is

Van verre werkelijkheden in prooi tot de liederen van sirenes

Op die verwoestende stiltes die het bloed in de aderen blokkeren

Breng me weg waar het geen fantasie is

Waar elk versluierd geluid of geluid dat je hoort een hymne is aan psychedelia

Het is gewoon een keuze, maar deze keer is de keuze aan mij

Ik weet dat het een detail is, maar het is alsof je pure illusie kunt onderscheiden van echte magie

Het spreekt tot mij, en als het dat doet, maakt het mijn lichaam stevig

Terwijl de holtes gevuld worden met blokken ijs en magma

Rustig aan, want elke dag is een dag minder bij zonsopgang

Open je armen en knijp in me totdat mijn adem in mijn buik smoort

Je neemt me mee (neem me mee weg)

Op de reis die ons naar Amsterdam zal brengen

Je brengt me ver tussen wierookdampen en pollen

Breng me waar alles meer dan één zintuig heeft en er is geen manier om ze te verwarren

Weet je, hier zou ik al een naam hebben, ik zou een functie hebben

En een scala aan klanken, coupletten, nieuwe teksten, muziek en woorden

Het is absurd: hoe hoger je kijkt, hoe breder de grens wordt

En je hebt geen gereserveerde stoel, bril en dat soort shit nodig

Het is alsof je moet kiezen tussen heldere visies en zo'n intense blik

Wat, hoe dicht het ook wordt, de iris scheurt

En je verzamelt alles wat je hebt gedaan, het is hier geen uur waard

Zelfs als je het minstens vertienvoudigt

Ga zitten, denk na en schenk me dan de eer om met je weg te vliegen

Haal diep adem en houd me dan vast

Je neemt me mee (neem me mee weg)

Op de reis die ons naar Amsterdam zal brengen