Hafen der Stille - Saltatio Mortis

Schwer branden die Wellen ans Ufer

Das spröde Gestein, es trotzt ihnen zäh

Ich steh allein im Regen

Seit Monaten schon kein Schiff ich erspäh

Am Horizont Möwen, die rufen

Voll Sehnsucht und Schmerz, so kommt es mir vor

Mein Blick schweift verträumt in die Ferne

Wie Donner und Sturm dringt es an mein Ohr

Entflohen denn Wirren der Städte

Verlieren die Sorgen des Lebens den Sinn

Am Hafen, der lang schon vergessen

Rieseln die Stunden dem Sand gleich dahin

Die Kiesel am alten Gestade

Geschliffen von Wind und salzigem Meer

Erinnern an riesige Perlen

Hier in meiner Hand da wiegen sie schwer

Versinken in schaumigen Kronen

Ein Strudel, so stark, er zieht sie hinab

Sie liegen auf immer vergessen

Am Grunde des Meeres im ewigen Grab

Entflohen denn Wirren der Städte

Verlieren die Sorgen des Lebens den Sinn

Am Hafen, der lang schon vergessen

Rieseln die Stunden dem Sand gleich dahin

Schon oft drehte ich meine Runden

Am einsamen Strand, wo Schiffe einst fuhrn

Die Menschen sind lang schon verschwunden

Und nirgendwo sieht man noch ihre Spurn

Ich geh melancholisch nach hause

Ich dreh mich oft um, vermisse den Sand

Am Ofen verbringe ich Stunden

Dann stell ich mir vor, ich steh noch am Strand

Entflohen denn Wirren der Städte

Verlieren die Sorgen der Lebens den Sinn

Am Hafen, der lang schon vergessen

Rieseln die Stunden dem Sand gleich dahin

De golven beuken zwaar op de kust

De broze rots, hij trotseert ze moedig

Ik sta alleen in de regen

Ik heb al maanden geen schip meer gezien

Aan de horizon roepen meeuwen

Vol verlangen en pijn, zo lijkt het mij

Mijn blik dwaalt dromerig in de verte

Het bereikt mijn oren als donder en storm

Gevlucht voor de onrust van de steden

De zorgen van het leven verliezen hun betekenis

In de haven, lang vergeten

De uren druppelen weg als het zand

De kiezelstenen op de oude kust

Gepolijst door wind en zoute zee

Doet denken aan gigantische parels

Hier in mijn hand wegen ze zwaar

Zinken in schuimige kronen

Een draaikolk zo sterk dat het haar naar beneden trekt

Ze liggen voor altijd vergeten

Op de bodem van de zee in het eeuwige graf

Gevlucht voor de onrust van de steden

De zorgen van het leven verliezen hun betekenis

In de haven, lang vergeten

De uren druppelen weg als het zand

Ik heb mijn rondjes vaak gedaan

Op een eenzaam strand waar ooit schepen zeilden

De mensen zijn al lang weg

En je kunt hun sporen nergens zien

Ik ga melancholiek naar huis

Ik draai me vaak om, mis het zand

Ik breng uren door bij de kachel

Dan stel ik me voor dat ik nog steeds op het strand sta

Gevlucht voor de onrust van de steden

De zorgen van het leven verliezen hun betekenis

In de haven, lang vergeten

De uren druppelen weg als het zand