Moaning Idiot Heart - Sacrilege

Tomorrow waits me at my gates

While all my yesterdays swarm near

And one mouth whines, too late

Too late and one is dumb with fear

Was this the all that life could give

Me, who from cradle hungered on

Body and soul aflame to live

Giving my all and then be gone

Have done with moaning, idiot heart

If it so be that love has wings

I with my shears will find an art

To still her flutterings

Wrench of that bandage to will I

And show the wimp she’s blind indeed

Hot irons shall prove my mastery

She shall not weep but bleed

And when at last I journey where

All thought of you I must resign

Will the least memory of me be fair

Or will you even my ghost malign

I wake and watch when the moon is here

A shadow tracks me on

And I, darker than my shadow

Fear her fabulous inconsistency

Have done with moaning, idiot heart

If it so be that love has wings

I with my shears will find an art

To still her flutterings

Your maddening face befools my eyes

Your hand I wake to feel

Lost in deep midnight’s black surmise

Its touch my veins congeal

And when at last I journey where

All thought of you I must resign

Will the least memory of me be fair

Or will you even my ghost malign

Morgen wacht me bij mijn poorten

Terwijl al mijn zwermen van gisteren dichtbij zijn

En één mond jankt, te laat

Te laat en men is dom van angst

Was dit alles wat het leven kon geven?

Ik, die vanaf de wieg hongerde

Lichaam en ziel in vuur en vlam om te leven

Alles geven en dan weg zijn

Heb gedaan met kreunen, idioot hart

Als het zo is dat liefde vleugels heeft

Ik zal met mijn schaar een kunst vinden

Om haar gefladder te stillen

Moersleutel van dat verband om zal ik

En laat de watje zien dat ze inderdaad blind is

Hete strijkijzers zullen mijn beheersing bewijzen

Ze zal niet huilen maar bloeden

En wanneer ik eindelijk reis waarheen?

Allemaal aan je gedacht, ik moet ontslag nemen

Zal de minste herinnering aan mij eerlijk zijn?

Of wil je zelfs mijn geest kwaad maken?

Ik word wakker en kijk wanneer de maan hier is

Een schaduw volgt me op

En ik, donkerder dan mijn schaduw

Vrees haar fabelachtige inconsistentie

Heb gedaan met kreunen, idioot hart

Als het zo is dat liefde vleugels heeft

Ik zal met mijn schaar een kunst vinden

Om haar gefladder te stillen

Je gekmakende gezicht bedriegt mijn ogen

Je hand waar ik wakker van word

Verdwaald in de zwarte veronderstelling van diep middernacht

Het raakt mijn aderen stollen

En wanneer ik eindelijk reis waarheen?

Allemaal aan je gedacht, ik moet ontslag nemen

Zal de minste herinnering aan mij eerlijk zijn?

Of wil je zelfs mijn geest kwaad maken?