In Winter Enticed - Sacrilege

She arrived in the coldest of winters

To a slumbering world so white

Naked she came and with eyes so blue

A monument of beauty she was

The white covered world was peaceful

And she arrived like the mist before dawn

A dreamlike shadeless goddess raised by the frost in the north

But behind her mask of glimmering goodness

A wicked smile appeared

A symbol of darkness in disguise

Sent to haunt the light

She grabbed her sword and rode out in the night

To entice all the living and ravish their lives

Her voice was filled with tenderness

As it echoed throughout the land

Her concupiscence was strong

And lured creatures to their graves

Her heart was made of stone

She was starving for the dead

When day had passes and turned into night

She captured god’s angels and fed on their fright

The land she had conquered laid empty and cold

Exhausted with grief their souls were sold

She ripped her mask of glimmering goodness

To unveil her blackened soul

A symbol of darkness in disgust

Sent to crush the light

She grabbed her sword and rode out in the night

To entice all the living and ravish their lives

Her voice was filled with tenderness

As it echoed throughout the land

Her concupiscence was strong…

What peace for me in a star or moon

What solace in nightingale

They tell me of the lost and gone

And dawn completes the tale

Ze arriveerde in de koudste winters

Naar een slapende wereld zo wit

Naakt kwam ze en met zo blauwe ogen

Een monument van schoonheid was ze

De wit bedekte wereld was vredig

En ze arriveerde als de mist voor zonsopgang

Een dromerige schaduwloze godin opgewekt door de vorst in het noorden

Maar achter haar masker van glinsterende goedheid

Er verscheen een boze glimlach

Een symbool van duisternis in vermomming

Verzonden om het licht te achtervolgen

Ze pakte haar zwaard en reed 's nachts weg

Om alle levenden te verleiden en hun leven te verrukken

Haar stem was gevuld met tederheid

Zoals het door het hele land weergalmde

Haar begeerte was sterk

En wezens naar hun graf gelokt

Haar hart was van steen

Ze hongerde voor de doden

Toen de dag voorbij was en in nacht veranderde

Ze nam de engelen van God gevangen en voedde zich met hun angst

Het land dat ze had veroverd lag leeg en koud

Uitgeput van verdriet werden hun zielen verkocht

Ze scheurde haar masker van glinsterende goedheid

Om haar zwartgeblakerde ziel te onthullen

Een symbool van duisternis in walging

Verzonden om het licht te verpletteren

Ze pakte haar zwaard en reed 's nachts weg

Om alle levenden te verleiden en hun leven te verrukken

Haar stem was gevuld met tederheid

Zoals het door het hele land weergalmde

Haar begeerte was sterk...

Wat een rust voor mij in een ster of maan

Welke troost in nachtegaal?

Ze vertellen me over de verloren en verdwenenen

En de dageraad maakt het verhaal compleet