Nébuleuse - Sacrificed Alliance

Éclairant la voie de l’inconnu

Je me dépose sur ce monde et médite…

''Des vagues assassines

Fracassant les rochers, créant des fjords

Un paysage saphir ornant le décor

Berçant mon âme cristalline

Quand j'étais chair, je m’y serais jeté

Pour que mes os soient morcelés

Mais ça n’en vaut plus la peine

L’azur repose mon cœur d'ébène

L’essence aigue-marine de ce monde

Ternit le radieux chagrin des esseulés

Au-dessus de mes yeux, un amas stellaire

Qui, par sa grandeur, dans le néant

Cause le reflet des étoiles dans l’océan

Infini de cet astre orbiculaire

Bleu envoûtant, je t’admire sur la falaise hurlante

Caresse mon âme et déchire mon écorce

Les pittoresques paupières pigmentées

Enveloppent l'œil cosmique pour n’y laisser

Que les traces de cette grandiose nébuleuse

Dévoilant ainsi une châsse silencieuse

Nébuleuse luminescente, je crois en toi

Crache mes pleurs et vomit ma tristesse

Malgré ta beauté, ma solitude est forte

Malgré ton charme, tu mourras''

Depuis, je ne fais qu’un avec le vide

Offrez donc, sur Terre, mon corps aux charognes

Utopie, ici, où vie n'égale pas chagrin

Zénitude totale, purifiée est mon aura

Et donc je quitte, esprit serein

Là où l’océan noir me mènera

De weg naar het onbekende verlichten

Ik ga op deze wereld liggen en mediteer...

''Moordgolven''

De rotsen breken, fjorden creëren

Een saffierlandschap dat het decor siert

Mijn kristallen ziel wiegen

Toen ik vlees was, zou ik mezelf erin hebben gegooid

Om mijn botten te breken

Maar het is het niet meer waard

Het azuur rust mijn hart van ebbenhout

De aquamarijnessentie van deze wereld

Verdooft het stralende verdriet van de eenzamen

Boven mijn ogen, een sterrenhoop

Wie, door zijn grootheid, in het niets?

Laat de sterren reflecteren in de oceaan

Oneindig van deze orbicular ster

Betoverend blauw, ik bewonder je op de schreeuwende klif

Streel mijn ziel en scheur mijn schors

De pittoreske gepigmenteerde oogleden

Omhul het kosmische oog om niet weg te gaan

Dat de sporen van deze grandioze nevel

Onthulling van een stil heiligdom

Gloeiende nevel, ik geloof in jou

Spuug mijn tranen uit en braak mijn verdriet uit

Ondanks je schoonheid is mijn eenzaamheid sterk

Ondanks je charme ga je dood''

Sindsdien ben ik één met de leegte

Dus bied op aarde mijn lichaam aan om te aasen

Utopia, hier, waar het leven niet gelijk staat aan verdriet

Totale Zen, gezuiverd is mijn aura

En dus vertrek ik met een gerust hart

Waar de donkere oceaan me zal brengen