Le Cirque De L'angoisse - Sacrificed Alliance

J’entends au loin une coquette mélodie

Cherchant l’autodérision des misérables

Guidé vers cette infâme parodie

Je m’assis et regarde l’effroyable

Des trampolines psychiques

Tissées de leur propre sang

Marchant sur le fer défaillant

Les funambules tombent dans la fosse fatidique

Un maquillage au teint vicieux

Pour masquer leurs tentations éphémères

Des déguisements souillés et disgracieux

Une altération morne et amère

L’assistance, mutilée par le subconscient

Coulant dans le bain de ses propres larmes

Et insouciante de ses irrémédiables sottises

Restera hypnotisée par le cirque de l’angoisse

Des bouffons, fleur au veston

Projetant l’absinthe qui fait oublier l’inertie

Tel un mime, privé de parole

Condamné au fouet, agonie

L’auditoire, en fait… ce qu’il en restera

Continuera d’ovationner cette plaisanterie

Ne réalisant toujours pas, en putréfaction

Qu’elle est elle-même le cirque de l’angoisse

Ik hoor een mooie melodie in de verte

Op zoek naar de zelfspot van de ellendigen

Geleid naar deze beruchte parodie

Ik zit en kijk naar de vreselijke

Paranormale trampolines

Geweven uit hun eigen bloed

Lopen op falend ijzer

De koorddansers vallen in de noodlottige put

Een make-up met een wrede teint

Om hun vluchtige verleidingen te verbergen

Smerige en lelijke vermommingen

Een sombere en bittere verandering

Het publiek, verminkt door het onderbewuste

Zinkend in het bad van haar eigen tranen

En achteloos van zijn onherstelbare dwaasheid

Zal gehypnotiseerd blijven door het circus van angst

Narren, bloem in de jas

De absint projecteren waardoor je de traagheid vergeet

Als een mime, sprakeloos

slagroom, doodsangst

Het publiek, eigenlijk... wat is er nog van over?

Zal deze grap een staande ovatie blijven geven

Nog steeds niet beseffend, rottend

Dat zij zelf het circus van de angst is