One You'll Outrun - Rush Midnight

He all the country could outrun,

Could leave both man and horse behind;

And often, ere the chase was done,

He reeled, and was stone-In the sweet shire of Cardigan,

Not far from pleasant Ivor-hall,

An old Man dwells, a little man,

'Tis said he once was tall.

For five-and-thirty years he lived

A running huntsman merry;

And still the centre of his cheek

Is red as a ripe cherry.

No man like him the horn could sound,

And hill and valley rang with glee

When Echo bandied, round and round

The halloo of Simon Lee.

In those proud days, he little cared

For husbandry or tillage;

To blither tasks did Simon rouse

The sleepers of the village.

He all the country could outrun,

Could leave both man and horse behind;

And often, ere the chase was done,

He reeled, and was stone-blind.

And still there’s something in the world

At which his heart rejoices;

For when the chiming hounds are out,

He dearly loves their voices!

But, oh the heavy change!

bereft

Of health, strength, friends, and kindred, see!

Old Simon to the world is left

In liveried poverty.

His Master’s deadand no one now

Dwells in the Hall of Ivor;

Men, dogs, and horses, all are dead;

He is the sole survivor.

And he is lean and he is sick;

His body, dwindled and awry,

Rests upon ankles swoln and thick;

His legs are thin and dry.

One prop he has, and only one,

His wife, an aged woman,

Lives with him, near the waterfall,

Upon the village Common.

Hij kon het hele land ontlopen,

Kon zowel mens als paard achterlaten;

En vaak, voordat de achtervolging was gedaan,

Hij wankelde, en was steen-In het zoete graafschap van Cardigan,

Niet ver van de gezellige Ivor-hal,

Een oude man woont, een kleine man,

Er wordt gezegd dat hij ooit lang was.

Vijfendertig jaar leefde hij

Een rennende jager vrolijk;

En nog steeds het midden van zijn wang

Is rood als een rijpe kers.

Geen man zoals hij kon de hoorn klinken,

En heuvel en dal klonken van vreugde

Toen Echo bandied, rond en rond

De halloo van Simon Lee.

In die trotse dagen kon het hem weinig schelen

Voor veeteelt of grondbewerking;

Om taken te verpesten, wekte Simon op

De slapers van het dorp.

Hij kon het hele land ontlopen,

Kon zowel mens als paard achterlaten;

En vaak, voordat de achtervolging was gedaan,

Hij wankelde en was steenblind.

En toch is er iets in de wereld

Waarop zijn hart zich verheugt;

Want als de klokkenluiders uit zijn,

Hij houdt zielsveel van hun stemmen!

Maar oh, de zware verandering!

beroofd

Van gezondheid, kracht, vrienden en verwanten, zie je!

Oude Simon aan de wereld is links

In armoede in livrei.

Zijn Meester is dood en nu niemand meer

Woont in de hal van Ivor;

Mannen, honden en paarden, ze zijn allemaal dood;

Hij is de enige overlevende.

En hij is mager en hij is ziek;

Zijn lichaam, slonzig en scheef,

Rust op enkels gezwollen en dik;

Zijn benen zijn dun en droog.

Hij heeft één prop, en slechts één,

Zijn vrouw, een oude vrouw,

Woont bij hem, bij de waterval,

Op het dorp Common.