Fado Pessoano - Rui Veloso, Boss Ac, Lura

O fado, jádiz Fernando Pessoa

não écanção mánem boa

não éalegre nem triste

não éde Coimbra ou Lisboa

éum ser estranho, uma pausa

que a alma portuguesa deu ao mar

quando tudo desejava

sem força para desejar

(Refrão)

Toda a canção éum poema ajudado

que diz o que a alma não tem

e a isso não escapa o fado

que éum poema ajudado também

O fado éfadiga duma alma forte

éuma espécie de olhar

que viu o sorriso da morte

nos brancos espelhos do mar

éum olhar quase de desprezo

a um Deus que desertou

quando mais Dele precisava

quem duvidar nunca ousou

(refrão)

No fado todos os Deuses se juntam

a cantar lánas alturas

trazidos pelos avós

na poeira das lonjuras

e esses Deuses estão em nós

espalham-se pela mesa

convocados pela voz

e sópor acaso soam a tristeza

(refrão)

Fado, zegt Fernando Pessoa

het is geen slecht nummer

het is niet blij of verdrietig

komt niet uit Coimbra of Lissabon

is een vreemd wezen, een pauze

die de Portugese ziel aan de zee gaf

toen alles wilde

geen kracht om te wensen

(Refrein)

Elk liedje is een gedicht geholpen

dat zegt wat de ziel niet heeft

en dit lot ontsnapt niet

dat is een gedicht hielp ook

De fado is de vermoeidheid van een sterke ziel

het is een soort look

die de glimlach van de dood zag?

in de witte spiegels van de zee

het is een bijna minachtende blik

aan een God die deserteerde

toen hij het het meest nodig had

die twijfelen nooit durfde

(Refrein)

In Fado komen alle goden samen

zingen vanuit de hoogte

gebracht door grootouders

in het verre stof

en deze goden zijn in ons

verspreid over de tafel

opgeroepen door stem

en bij toeval klinken ze als verdriet

(Refrein)