L'amitié - Romane SERDA

Beaucoup de mes amis sont venus des nuages

Avec soleil et pluie comme simple bagage

Ils ont fait la saison des amitiés sincères

La plus belle saison des quatre de la terre

Ils ont cette douceur des plus beaux paysages

Et la fidélité des oiseaux de passage

Dans leur coeur est gravée une infinie tendresse

Mais parfois dans leurs yeux se glisse la tristesse

Alors il viennent se chauffer

Chez moi et toi aussi tu viendras

Tu pourras repartir aux fins fonds des nuages

Et de nouveaux sourire à bien d’autres visages

Donner autour de toi un peu de ta tendresse

Lorsqu’un autre voudra te cacher sa tristesse

Comme l’on ne sait pas ce que la vie nous donne

Il se peut qu'à mon tour je ne sois plus personne

S’il reste un ami qui vraiment me comprenne

J’oublierai à la fois mes larmes et mes peines

Alors, peu-être je viendrai

Chez toi, chauffer mon coeur à ton bois

(Merci à katia pour cettes paroles)

Veel van mijn vrienden kwamen uit de wolken

Met zon en regen als louter bagage

Ze maakten het seizoen van oprechte vriendschappen

Het mooiste seizoen van de vier van de aarde

Ze hebben de zoetheid van de mooiste landschappen

En de loyaliteit van trekvogels

In hun hart is een oneindige tederheid gegraveerd

Maar soms kruipt in hun ogen verdriet

Dus ze komen om op te warmen

Bij mij thuis en ook jij komt

Je kunt teruggaan naar de diepten van de wolken

En nieuwe glimlachen op vele andere gezichten

Geef om je heen een beetje van je tederheid

Wanneer een ander zijn verdriet voor jou wil verbergen

Omdat we niet weten wat het leven ons geeft

Ik kan op mijn beurt niemand zijn

Als er nog een vriend over is die me echt begrijpt

Ik zal zowel mijn tranen als mijn verdriet vergeten

Dus misschien kom ik

Thuis, verwarm mijn hart voor je hout

(Met dank aan Katia voor deze teksten)