Ad Somnium - Rise of Avernus

Fear… An ominous darkness

Within the still of silence, in virtue paradise beckons

Loss… Into the heart of all ruin

The unsung awakening, yearning… devoured frailty

Cold… Staring eyes

Formless… The weakening structure

A shadows reflection within my disdain

A myriad of voices are one in the same

Fall into embers, a weakening will

The sorrow and rapture

The inner light has died…

I’ve tried to salvage all the pieces of what you left behind

And now I can’t recognize myself anymore

Severing the strings to life

All the glory and the suffering

The beauty of what is left behind

Lost, the memories wash over my eyes

And I slowly fade…

Into dreams beyond life

Angst... Een onheilspellende duisternis

In de stilte van de stilte, in het deugdelijke paradijs lonkt

Verlies... In het hart van alle ondergang

Het onbezongen ontwaken, verlangen... verslonden kwetsbaarheid

Koud... Starende ogen

Vormloos... De verzwakkende structuur

Een schaduwreflectie in mijn minachting

Talloze stemmen zijn één in dezelfde

Val in sintels, een verzwakkende wil

Het verdriet en de vervoering

Het innerlijke licht is gestorven...

Ik heb geprobeerd om alle stukjes te redden van wat je achterliet

En nu herken ik mezelf niet meer

De snaren tot leven scheiden

Alle glorie en het lijden

De schoonheid van wat wordt achtergelaten

Verloren, de herinneringen spoelen over mijn ogen

En langzaam vervaag ik...

In dromen voorbij het leven