Sustuysam Asaletimden - Rafet El Roman, Sarp Palaur (Şanışer)

Taze kırlarında, körpe gönlümün

İçmek aşkı kadehten ve yatmak öyle kör kütük

Sonra farkındalık sende tanrı gibi yap

Haydi sende nehirlerce ağlat önce güldürüp

Ben yürürken çürür yolların daraldım

Sana bu yoldan hüzün topladım yalancı

Elini aç ve gel, güzün yorganım karanlık

Dünyada yalnızım, bütün dostlarım yabancı

Bey gibi yaslı fakat metanetli

Bir aptal hatama devam ettim

Güvendiğin bütün dağlar uçar gider çok vakitsiz

«Kimin neyin var?»

dedin ya gülüm sorma gitsin

Epey de bir derdim var olur da

Aşamazsam annem hakkını helal etsin

Geldiğimde yanına ak saçım ve ölü benzim

İyice bak çünkü beni son kez göreceksin

Susmaya mahkûm değilim ya benimde sana bi' çift lafım vardı

Eğer sustuysam bil asaletimden

Tükettim nefesimi boş yere kapkaranlık odamda asırlardır

Hiçbi' şey anlamadım hayat dediğinden

Kızgın rüzgarım, üşür dayanmaz dar ağacım

Dallarından küçük baharlar yarattım

Anlık gülüşleri yüzüm yalanlar bayağıdır

Hep karanlık, hep gece bütün sabahlar yalancı

Ben susanı oynardım, sen tartışanları

Yâr şimdi açıkta bak en saklı yanlarım

Çatım yoktu aktı sel, kar;

kış ayları

Ben hep doğru söyledim de sen yanlış anladın

Susmaya mahkûm değilim ya benimde sana bi' çift lafım vardı

Eğer sustuysam bil asaletimden

Tükettim nefesimi boş yere kapkaranlık odamda asırlardır

Hiçbi' şey anlamadım hayat dediğinden

In de frisse velden van mijn jonge hart

Liefde drinken uit de beker en zo blind slapen

Dan maakt bewustzijn je als god

Kom op, laat je huilen bij rivieren, eerst lach je

Terwijl ik loop, rotten je wegen, ik ben versmald

Ik heb op deze manier verdriet voor je verzameld, leugenaar

Open je hand en kom, mijn herfstquilt is donker

Ik ben alleen op de wereld, al mijn vrienden zijn vreemden

Zo oud als Bey, maar stevig

Ik bleef een domme fout maken

Alle bergen die je vertrouwt vliegen te snel weg

"Wie heeft wat?"

je zei mijn roos, vraag me niet om te gaan

Ik heb echter nogal een probleem

Als ik niet kan slagen, kan mijn moeder het me vergeven

Als ik bij je kom, mijn witte haar en lijk

Kijk goed want je ziet me voor de laatste keer

Ik ben niet veroordeeld om te zwijgen, ik had ook een woordje voor jou

Als ik zwijg, weet van mijn adel

Ik heb eeuwenlang tevergeefs mijn adem doorgebracht in mijn donkere kamer

Ik begreep er niets van omdat je leven zei

Mijn boze wind, mijn smalle boom zodra het koud wordt

Ik heb kleine bronnen gemaakt van zijn takken

Instant glimlachen, mijn gezicht, leugens zijn gebruikelijk

Altijd donker, altijd nacht, alle ochtenden zijn leugenaars

Ik zou Susan spelen, jij zou ruzie maken

Mijn liefste is nu open, kijk naar mijn meest verborgen kanten

Ik had geen dak, de vloed stroomde, de sneeuw;

wintermaanden

Ik heb altijd de waarheid verteld, maar je hebt het verkeerd begrepen

Ik ben niet veroordeeld om te zwijgen, ik had ook een woordje voor jou

Als ik zwijg, weet van mijn adel

Ik heb eeuwenlang tevergeefs mijn adem doorgebracht in mijn donkere kamer

Ik begreep er niets van omdat je leven zei