Ölüyorum Görmüyormusun - Rafet El Roman, Sarp Palaur (Şanışer)

Bazen anladım, sustum;

bazen döndüm kendi içime

Or’da hayat yoktu, ben de kendimi saldım

Göklere baktım, cevap yoktu;

bi' hiç uğruna her şey helak olmuş

Bi' nurunu dahi hak etmedim mi Tanrı’m?

Yaktı tenimi tenin kadın, aşk dediğine susadım

Aşk olmadan ben konuşmam ki taş kesilir susarım

Aşk evimin duvarı, aşk çay deminin buharı

Gel cennet olsun vilayetim, baldan olsun suları

Şenlik eyle, bayram eyle, yine sev beni

Şimdi geleyim saçmak için ellerine kıymetim

Saklandım ömre yüzümü eğmedim epey de bi'

Ben bekledim yâr ellerini, el tenine değmedim

Yazarken seni bu kağıda bahsetmedim bizden hiç

Bi' masal gibi bu ya da avare bi' anlamsız bi' hisleniş

Gözyaşı istemiştin ya, al git onları

Çünkü seven fedakar ve hayli nazik olmalı

Her şeyin bilincindeyim yakındır yeter demen

O anda alır götürür asılsız denen keder

Gidip dönmek kalmış sana, ben çok bi' şey istemiyorum

Gördüğünde bakıp yüzüme «nasılsın» desen yeter

Bak ağlamaktayım bir başıma karanlıkta ben de

Gel yâr, ramak kaldı gitmeme omzunda bu dertle

Söyle bana, bu lanet odada zerre kadar var mısın?

Tırnağımdan yüzüme kadar dört yanımda var sızın

Hep ağlarım, sen istersin, yağmur yağar ansızın

Ben milyarların içinde İstanbul kadar yalnızım

Üzülsem de sana bi' şey demem tabi ki bilirsin

Çünkü senle biriz sen benim rakibim değilsin

Laf ettiğim oldu tabi bi' kaç defa da git dedim ya

Zeynep’im inan samimi değildim

Bak ağlamaktayım bir başıma karanlıkta ben de

Gel yar, ramak kaldı gitmeme omzunda bu dertle

Bazen anladım, sustum;

bazen döndüm kendi içime

Or’da hayat yoktu, ben de kendimi saldım

Göklere baktım, cevap yoktu;

bi' hiç uğruna her şey helak olmuş

Bi' nurunu dahi hak etmedim mi tanrım?

Soms begreep ik het, ik zweeg;

soms keer ik mezelf naar binnen

Er was geen leven in Or, dus ik liet mezelf gaan

Ik keek naar de hemel, er was geen antwoord;

Voor niets is alles vernietigd

Verdiende ik niet eens een licht van jou, mijn God?

De vrouw heeft mijn huid verbrand, ik heb dorst naar wat jij liefde noemt

Ik praat niet zonder liefde, ik verander in steen en zwijg

Liefde is de muur van mijn huis, liefde is de stoom van thee

Kom, laat het een paradijs zijn, mijn provincie, laat het water van honing gemaakt worden

Vier, feest, hou weer van me

Laat me nu komen, ik ben je handen waard om te verspreiden

Ik verstopte me voor mijn leven, ik heb mijn gezicht niet veel gebogen

Ik wachtte op je lieve handen, ik heb je huid niet aangeraakt

Terwijl ik aan het schrijven was, heb ik je nooit genoemd op dit papier.

Het is net een sprookje of een 'zinloos' gevoel

Je wilde tranen, neem ze

Omdat de minnaar altruïstisch en erg aardig moet zijn

Ik ben me van alles bewust, het is dichtbij genoeg

Op dat moment neemt het zogenaamde ongegronde verdriet weg

Het is aan jou om te gaan en terug te komen, ik wil niet veel

Als je het ziet, is het genoeg om naar mijn gezicht te kijken en te zeggen "hoe gaat het met je"

Kijk, ik huil ook alleen in het donker

Kom, schat, het is bijna tijd voor mij om te gaan, met dit probleem op je schouder

Vertel me, heb je een jota in deze verdomde kamer?

Ik heb het overal om me heen, van mijn nagels tot mijn gezicht.

Ik huil altijd, je wilt, het regent plotseling

Ik ben zo eenzaam als Istanbul tussen miljarden

Zelfs als ik verdrietig ben, zou ik niets tegen je zeggen, natuurlijk weet je dat

Want we zijn één met jou, je bent niet mijn rivaal

Natuurlijk, ik zei iets, hoe vaak heb ik gezegd gaan?

Mijn Zeynep, geloof me, ik was niet oprecht.

Kijk, ik huil ook alleen in het donker

Kom, het is bijna tijd voor mij om met dit probleem op je schouder te gaan

Soms begreep ik het, ik zweeg;

soms keer ik mezelf naar binnen

Er was geen leven in Or, dus ik liet mezelf gaan

Ik keek naar de hemel, er was geen antwoord;

Voor niets is alles vernietigd

Verdiende ik niet eens een licht van jou, mijn god?