Fiaba - Procession

In cima a un monte, ma non so

C'è un paese che, non vedrai mai

Ci vivon le persone che

La terra ormai, non aman più

La terra ormai, non aman più

La terra ormai, non aman più

C'è lì ricchezza e sazietà

E gente che, sognando vive

Un cavaliere un dì partì

Per portar via, grandi tesor

Per portar via, grandi tesor

Per portar via, grandi tesor

Ma quando giunse lui trovò

Soltanto gente che, oro non ha

E il cavaliere si trovò

Davanti alla, alla verità

Non c’era al mondo oro che

Gli desse tanta, serenità

Ed il guerriero lo capì

E da quel luogo più, lui non partì

Op de top van een berg, maar ik weet het niet

Er is een land dat je nooit zult zien

De mensen die daar wonen

De aarde nu, ze houden niet langer van

De aarde nu, ze houden niet langer van

De aarde nu, ze houden niet langer van

Er is rijkdom en verzadiging daar

En mensen die dromend leven

Op een dag ging er een ridder weg

Om mee te nemen, grote schatten

Om mee te nemen, grote schatten

Om mee te nemen, grote schatten

Maar toen hij kwam, vond hij

Alleen mensen die geen goud hebben

En de ridder vond zichzelf

Voor de, de waarheid

Er was alleen goud in de wereld

Het gaf hem veel rust

En de krijger begreep dit

En vanaf die plek ging hij niet meer weg