Traffic - Miuosh, Piotr Rogucki

Przeklinam kolejny dzień życia

Gdy ekranu dotykam, gnijąc w korkach

Miejsca, w których zazwyczaj

Na ulicach kipi korporacji orgazm

Nie widać nas przez okna

Okna wież ze szkła i stali

Tacy jak ja i ty są nikim —

My to ci zbyt inni i ci zbyt mali

Ich świat się przewlekle chwali tym

Co wiecznie odpycha mnie od nich

Stoję nieprzytomny, gdy

Masy wyścig mija mój popluty chodnik

Podobno do siebie, jak nigdy wcześniej

Dwa tryby w tym miejskim bezsensie…

Miałem szczęście być tu i pisać

Nie widząc nic z tego, co dzisiaj, nareszcie…

Bogaci najgorszych dzielnic

Margines z amnezją na weekend

Miałem być lepszy, ważniejszy…

Czym się różnię, grzebiąc w tym syfie?

Życie… ulice mają plany, nie dają mapy

Wszyscy mamy to samo w głowach

Każdy z tym gdzie indziej trafi…

Traffic

Trzeba się nauczyć oddychać na zapas

Jak kleszcze… jak kleszcze…

Przechowywać w płucach do ostatniej chwili

Powietrze… powietrze…

Deszcz tnie jak jebnięty już

Trzecią godzinę, ogarnia mnie wkurw

Mam puls wyższy niż empatię

I znane uczucie, że znowu coś tracę, spójrz…

Noc ich wypluła pod galop świtu

Tyle lat każdy walczył o tytuł

Matka ze wstydu by padła —

Nic bardziej nie oszukuje niż prawda…

Ruch znowu mnie spowalnia

Światła ostrzą sekundy

Chcę biec z nimi za zapachem krwi —

Toczący pianę i dumny

Spójrz w nich jak ja

Gdybym tylko umiał coś nagrać…

Jak klony, każdy zniszczony

Czasem ktoś to lepiej ogarnia

Anarchia popycha mnie też tam

Dziwne miejsca w najgorszą porę

Zawsze chciałem normalność przestać

Niczego się bardziej nie boję

Biorą, co swoje… Zza szkła dla nich jestem jak nic

Miliony jest takich…

Muszę być jak oni, skoro muszę być…

Traffic

Trzeba się nauczyć oddychać na zapas

Jak kleszcze… jak kleszcze…

Przechowywać w płucach do ostatniej chwili

Powietrze… powietrze…

Ik vervloek weer een dag van mijn leven

Als ik het scherm aanraak, rot ik weg in de file

Plekken waar ik meestal

De straten zijn vol orgasmes

We zijn niet te zien door de ramen

De ramen van de glazen en stalen torens

Mensen zoals jij en ik zijn niemand -

We zijn te verschillend en te klein

Hun wereld schept er chronisch over op

Die me steeds van hen wegduwt

Ik sta bewusteloos wanneer

De massarace passeert mijn gescheurde stoep

Blijkbaar voor zichzelf als nooit tevoren

Twee modi in deze stedelijke onzin ...

Ik had het geluk om hier te zijn en te schrijven

Zie niets van vandaag, eindelijk...

Rijk in de slechtste buurten

Marge met geheugenverlies voor het weekend

Ik had beter moeten zijn, belangrijker...

Hoe moet ik door deze shit snuffelen?

Het leven... de straten hebben plannen, ze geven geen kaart

We hebben allemaal hetzelfde in ons hoofd

Elk van hen zal ergens anders heen gaan ...

Verkeer

Je moet van tevoren leren ademen

Zoals teken... zoals teken...

Tot het laatste moment in de longen houden

Lucht ... lucht ...

De regen snijdt al verdomme

Het derde uur word ik pissig

Ik heb een hartslag hoger dan empathie

En het bekende gevoel dat ik weer wat aan het verliezen ben, kijk...

De nacht spuugde ze uit in de galop van de dageraad

Iedereen vecht al zoveel jaren voor de titel

Moeder van schaamte zou vallen -

Niets bedriegt meer dan de waarheid...

Beweging vertraagt ​​me weer

Lichten verscherpen de seconden

Ik wil met ze rennen achter de geur van bloed -

Schuimer en trots

Kijk naar ze zoals ik

Kon ik maar iets opnemen...

Net als klonen wordt elke vernietigd

Soms kan iemand het beter begrijpen

Anarchie duwt me daar ook

Vreemde plaatsen op het slechtste moment

Ik heb altijd al willen stoppen met normaliteit

Ik ben nergens meer bang voor

Ze pakken wat ze hebben... Voor hen ben ik als niets van achter glas

Er zijn miljoenen van zulke...

Ik moet zijn zoals zij als ik moet zijn...

Verkeer

Je moet van tevoren leren ademen

Zoals teken... zoals teken...

Tot het laatste moment in de longen houden

Lucht ... lucht ...