The Howler: An English Breakfast (Chapter 1, Part 1) - Pigface

You might recall we left Barbara dripping on the floor

This was her favorite way to freak out important visitors, especially foreign

diplomats, who were already so intimidated by the instructions in etiquette

they had received from The Demon Ping that they were quite terrified of making

a social mistake

Yes, on a good day, Barbara could actually make quite a splash on the Royal

tiles so to speak.

Mind you, sometimes that nasty little Greek, the Howler,

would spoil her triumph and scurry across the floor licking up her juices

whilst making a totally unnecessary slurping and sucking noise just for added

effect, and extra attention of course

Foul little man.

Why on earth was MacQueen still with him?

God knows what THEY

got up to in private, wherever that was.

«Whip Me!»

indeed.

She’d like to

fuckin' whip him.

Little turd.

He’d soon take off that stupid sign

Her thoughts drifted for a moment.

Away from the dwarf’s cock, away from the

Howler, back to those earlier, more innocent parties that Feelin' Bored used to

organize for everyone.

No, that was crap.

Just straight sex, titillation and

whores.

They’d all become connoisseurs since then.

Only the silly «Whip Me»

sign remained as a witness to those appetites.

Maybe, after all,

the Howler had it right.

Maybe it was okay to keep a symbol of how it began,

a relic that contained all the energy ever released and satiated since then.

Shit!

What a lot of filth they’d managed to enjoy

Being descended from God and above the law sure made pleasure perfect

«Cap orve tay, Babs?»

asked MacQueen

«Oh most certainly, of course, not too much cream, just one sugar please.»

MacQueen motioned to one of the mosquitoes, as they all called the servants

«You know Babs, I really love it here.

These spring mornings.

The smell of the

grass as the overnight dew evaporates.

The mist hanging around the edges of the

fields like poison gas.

The grey sky before it gets warm.

Especially if it’s

rained during the night.

D’you know, I even start to like the dawn chorus and

that terrible cockerel over by the stables.

I wonder how many eggs he’s

fertilized…»

MacQueen’s voice trailed off.

Being fucked by pregnant teenagers wielding

hand-carved bone dildos was her favorite fetish.

BY now she’d had so many her

labia were callused and hard, Though she liked to joke it was through horse

riding.

Whore riding more like!

The Demon Ping returned.

How did he do that, wondered the Howler,

how did he manage to always sound like a roulette wheel as the ball settled

into a slot?

«May I, Ma’am?»

Ping leaned over Barbara’s left shoulder gracefully.

With a surprising sense of purpose, and a great deal of mysterious sensuality,

he tumbled the most delicious and juicy looking strawberries into her cereal

bowl without splashing a single drop of cream.

One by one he added the berries,

and each time, by some extraordinary erotic association, Barbara gasped,

clenching and opening her slim legs in spasms.

Her silk bathrobe fell open,

so lightly tied at the waist was it, to reveal a symmetrical cluster of

vesicular and bulbous lesions.

A small, clear trail of viscous fluid was

running from her swollen vagina onto the purple velvet seat

«Eh'll hev som of thet wane you’ve feneshed op thare, Ping.»

said MacQueen.

«End be queck about et.

Eh don’t want them too go orff.

Those are thee

strawberries grown in Sourth Americon nightsoil, aren’t thay?»

«Of course, Ma’am.

Of course to both questions, Ma’am,» replied Ping

He had chosen control and dispassion as his path to perfection so long ago.

For huge segments of time he had persisted, an entity believing so completely

in itself that it became almost real.

But entities can only do so much on their

own you see.

They can approximate form, and seem to matter.

They can even set

themselves up as strange attractors outside earthly time and space.

That is how they get nourishment and density.

But to manifest as beings with a

form and purpose all of their own, able to co-exist with a planetary species,

they need directed desire.

They require fixated individuals, whose urges to

infinite, limitless pleasure redefine hedonism.

They must be invoked;

assembled orgasm by orgasm;

transgression by transgression;

unspeakable dream

by unspeakable dream;

insatiable sexual disgrace by insatiable sexual disgrace.

Until, as remorse and regret become laughably atrophied, and in an accelerated

kaleidoscope of fractured images and loops of meaning, all is flattened.

Meaning is ruptured, and only irreversible terror is left

There is a sound that accompanies this.

Once this noise begins, nothing,

nothing at all can stop it

The sound of several galactic histories passing immeasurably fast,

as such an entity finds planetary form, is a sound not dissimilar to the sound

of a roulette wheel slowing down until the steel ball is able to drop into its

apparently random spot.

At such times are the fates and futures of more mundane

creatures decided irrevocably, in a rush of fear and excitement

Ping was born out of risk and ennui, out of irresponsibility and fixated

sexuality, out of a most considered form of reckless behavior, out of this

appalling sound.

Once this noise begins, nothing, nothing at all can ever stop

it

Recklessness being the most appealing human emotion to those such as Ping

Je herinnert je misschien nog dat we Barbara op de grond lieten druipen

Dit was haar favoriete manier om belangrijke bezoekers, vooral buitenlanders, bang te maken

diplomaten, die al zo geïntimideerd waren door de instructies in de etiquette

ze hadden gekregen van The Demon Ping dat ze heel bang waren om te maken

een sociale fout

Ja, op een goede dag kan Barbara een flinke plons maken op de Royal

tegels dus.

Let wel, soms die gemene kleine Griek, de Howler,

zou haar triomf bederven en over de vloer rennen om haar sappen op te likken

terwijl je een totaal onnodig slurpend en zuigend geluid maakt, alleen voor extra

effect, en extra aandacht natuurlijk

Vuile kleine man.

Waarom was MacQueen in vredesnaam nog bij hem?

God weet wat ZIJ

opstonden in privé, waar dat ook was.

"Zweep mij!"

inderdaad.

Ze wil graag

verdomme hem.

Kleine drol.

Hij zou dat stomme bord snel afdoen

Haar gedachten dwaalden even af.

Weg van de lul van de dwerg, weg van de

Howler, terug naar die eerdere, meer onschuldige feestjes die Feelin' Bored vroeger deed

voor iedereen organiseren.

Nee, dat was onzin.

Gewoon hetero seks, opwinding en

hoeren.

Sindsdien waren ze allemaal kenners geworden.

Alleen de dwaze «Whip Me»

teken bleef als een getuige van die eetlust.

Misschien toch,

de Howler had het goed.

Misschien was het oké om een ​​symbool te houden van hoe het begon,

een relikwie dat alle energie bevatte die sindsdien is vrijgekomen en verzadigd.

Shit!

Wat hebben ze van een hoop vuil kunnen genieten

Van God afstammen en boven de wet staan, maakte plezier zeker perfect

"Hoofdstukje, Babs?"

vroeg MacQueen

«O, natuurlijk, niet te veel room, maar één suiker alstublieft.»

MacQueen gebaarde naar een van de muggen, zoals ze allemaal de bedienden noemden

«Je kent Babs, ik vind het hier echt geweldig.

Deze lenteochtenden.

De geur van de

gras terwijl de nachtdauw verdampt.

De mist die langs de randen van de

velden zoals gifgas.

De grijze lucht voordat het warm wordt.

Vooral als het is

's nachts geregend.

Weet je, ik begin zelfs het ochtendkoor leuk te vinden en

die vreselijke haan bij de stallen.

Ik vraag me af hoeveel eieren hij heeft

bevrucht...»

MacQueens stem stierf weg.

Geneukt worden door zwangere tieners die zwaaien

met de hand gesneden botdildo's was haar favoriete fetisj.

DAARNA had ze er al zoveel gehad

schaamlippen waren eeltig en hard, hoewel ze graag een grapje maakte, was het door paard

rijden.

Hoer rijden meer willen!

De Demon Ping keerde terug.

Hoe deed hij dat, vroeg de Howler zich af,

hoe slaagde hij erin om altijd als een roulettewiel te klinken als de bal neerkwam?

in een slot?

"Mag ik, mevrouw?"

Ping leunde gracieus over Barbara's linkerschouder.

Met een verrassend gevoel voor doelgerichtheid en veel mysterieuze sensualiteit,

hij tuimelde de lekkerste en sappigste aardbeien in haar ontbijtgranen

kom zonder een druppel room te spetteren.

Een voor een voegde hij de bessen toe,

en elke keer, door een buitengewone erotische associatie, hijgde Barbara,

haar slanke benen krampachtig op elkaar klemmend en openend.

Haar zijden badjas viel open,

zo licht gebonden in de taille was het, om een ​​symmetrische cluster van te onthullen

vesiculaire en bulbaire laesies.

Er was een klein, duidelijk spoor van stroperige vloeistof

rennend van haar gezwollen vagina op de paars fluwelen zitting

"Eh, ik zal een deel van de dingen die je hebt gedaan afnemen, Ping."

zei MacQueen.

«Einde worden queck about et.

Eh wil niet dat ze ook gaan orff.

Dat zijn jullie

aardbeien geteeld in Zuid-Amerikaanse nachtaarde, nietwaar?»

'Natuurlijk, mevrouw.

Natuurlijk op beide vragen, mevrouw," antwoordde Ping

Hij had zo lang geleden voor controle en kalmte gekozen als zijn pad naar perfectie.

Gedurende grote delen van de tijd had hij volgehouden, een entiteit die zo volledig geloofde

op zichzelf dat het bijna echt werd.

Maar entiteiten kunnen maar zoveel doen op hun

bezit, zie je.

Ze kunnen de vorm benaderen en lijken ertoe te doen.

Ze kunnen zelfs instellen

zichzelf op als vreemde aantrekkers buiten aardse tijd en ruimte.

Zo krijgen ze voeding en dichtheid.

Maar om zich te manifesteren als wezens met een

hun eigen vorm en doel, in staat om naast een planetaire soort te bestaan,

ze hebben een gericht verlangen nodig.

Ze hebben gefixeerde individuen nodig, wiens drang om

oneindig, grenzeloos plezier herdefinieert hedonisme.

Ze moeten worden aangeroepen;

geassembleerd orgasme door orgasme;

overtreding door overtreding;

onuitsprekelijke droom

door onuitsprekelijke droom;

onverzadigbare seksuele schande door onverzadigbare seksuele schande.

Totdat, als wroeging en spijt lachwekkend worden weggevaagd, en in een versneld tempo

caleidoscoop van gebroken beelden en lussen van betekenis, alles is afgevlakt.

De betekenis wordt verbroken en er blijft alleen onomkeerbare terreur over

Er is een geluid dat hiermee gepaard gaat.

Zodra dit geluid begint, niets,

helemaal niets kan het stoppen

Het geluid van verschillende galactische geschiedenissen die onmetelijk snel voorbijgaan,

aangezien een dergelijke entiteit planetaire vorm vindt, is een geluid niet anders dan het geluid

van een roulettewiel dat vertraagt ​​totdat de stalen bal erin kan vallen

schijnbaar willekeurige plek.

Op zulke momenten is het lot en de toekomst van meer alledaags

wezens besloten onherroepelijk, in een stormloop van angst en opwinding

Ping is geboren uit risico en verveling, uit onverantwoordelijkheid en gefixeerd

seksualiteit, uit een meest weloverwogen vorm van roekeloos gedrag, uit dit

verschrikkelijk geluid.

Zodra dit geluid begint, kan niets, helemaal niets, ooit stoppen

het

Roekeloosheid is de meest aansprekende menselijke emotie voor mensen zoals Ping