The Marvelous Toy - Peter, Paul and Mary

When I was just a wee little lad full of health and joy,

My father homeward came one night and gave to me a toy.

A wonder to behold, it was, with many colors bright,

And the moment I laid eyes on it it became my heart’s delight.

It went «zip"when it moved and «bop"when it stopped,

And «whirr"when it stood still.

I never knew just what it was and I guess I never will.

The first time that I picked it up, I had a big surprise,

For right on its bottom were two big buttons that,

Looked like big green eyes.

I first pushed one and then the other, and then I twisted its lid,

And when I set it down again, this is what it did:

It first marched left and then marched right,

And then marched under a chair.

And when l looked where it had gone, it wasn’t even there.

I started to sob and my daddy laughed, for he knew that I would find,

When l turned around, my marvelous toy, chugging from behind.

Well, the years have gone by too quickly, it seems,

I have my own little boy.

And yesterday I gave to him my marvelous little toy.

His eyes nearly popped right out of his head,

And he gave a squeal of glee.

Neither one of us knows just what it is,

But he loves it, just like me.

It still goes «zip"when it moves, «bop"when it stops,

And «whirr"when it stands still.

I never knew just what it was,

And I guess I never will.

I never knew just what it was,

And I guess I never will.

Toen ik nog een klein jochie was, vol gezondheid en vreugde,

Mijn vader kwam op een avond thuis en gaf me een stuk speelgoed.

Een wonder om te zien, het was, met veel heldere kleuren,

En op het moment dat ik het zag, werd het mijn hartstocht.

Het ging "zip" toen het bewoog en "bop" toen het stopte,

En «zoemen» toen het stilstond.

Ik heb nooit geweten wat het was en ik denk dat ik dat ook nooit zal doen.

De eerste keer dat ik het oppakte, had ik een grote verrassing,

Want rechts aan de onderkant waren twee grote knoppen die,

Zag eruit als grote groene ogen.

Ik duwde eerst op de ene en toen op de andere, en toen draaide ik het deksel,

En toen ik het weer neerzette, deed het dit:

Het marcheerde eerst naar links en vervolgens naar rechts,

En marcheerde toen onder een stoel.

En toen ik keek waar het was gebleven, was het er niet eens.

Ik begon te snikken en mijn vader lachte, want hij wist dat ik zou vinden,

Toen ik me omdraaide, mijn wonderbaarlijke speeltje, van achteren puffend.

Welnu, de jaren zijn te snel voorbijgegaan, zo lijkt het,

Ik heb mijn eigen zoontje.

En gisteren gaf ik hem mijn wonderbaarlijke speeltje.

Zijn ogen sprongen bijna uit zijn hoofd,

En hij slaakte een kreet van vreugde.

We weten allebei niet wat het is,

Maar hij vindt het geweldig, net als ik.

Het gaat nog steeds "zip" wanneer het beweegt, "bop" wanneer het stopt,

En «zoemen» als het stilstaat.

Ik heb nooit geweten wat het was,

En ik denk dat ik dat ook nooit zal doen.

Ik heb nooit geweten wat het was,

En ik denk dat ik dat ook nooit zal doen.