Cactus in a Coffee Can - Peter, Paul and Mary

She had the window and I had the aisle

She looked 25, but she was shaking like a child when we took off

I looked over and clutched in her hand

There was a cactus in a coffee can

She was holding that thing like it was all that she had

She smiled at me, but I could tell she was sad

Somewhere over Denver, I asked her her name

She said «Elena,» and told me she came from Santa Fe

She ordered a drink and a wall came down

She started talking and pain poured out

She told me a story I’ll never forget

She had me in tears when she looked at me and said

«My mama’s first love was crack

She made her living lying on her back

And she gave me away on the day that I was born»

She said, «The last ten years I spent tracking her down

It don’t seem fair that when I finally found her she was almost gone

We had two weeks together to laugh and to cry

Two weeks to say hello and goodbye

She gave me this cactus, said, 'It's kinda like me

It’ll hurt you to hold it, but it blooms every spring'»

She said, «I'm on my way back to New Mexico

Was gonna scatter these ashes where the desert winds blow

But I came up with a better plan

I’m gonna keep 'em in the bottom of this coffee can»

«My mama was a tortured soul

I still love her even though

Oh, she gave me away on the day I was born»

The plane touched down and we both got off

I took her hand and said, «I'm sorry for your loss»

She said, «Thanks for listening, and for being here

I’ve been wantin' to talk about for so many years»

Now I’ll probably never see Elena again

We met as strangers and parted as friends

As we waved goodbye, I was sure of one thing

There’ll be a flower on that cactus come next spring

Zij had het raam en ik had het gangpad

Ze leek 25, maar ze beefde als een kind toen we vertrokken

Ik keek om en greep haar hand vast

Er stond een cactus in een koffieblikje

Ze hield dat ding vast alsof het alles was wat ze had

Ze glimlachte naar me, maar ik kon zien dat ze verdrietig was

Ergens boven Denver vroeg ik haar haar naam

Ze zei «Elena» en vertelde me dat ze uit Santa Fe kwam

Ze bestelde een drankje en er kwam een ​​muur naar beneden

Ze begon te praten en de pijn stroomde eruit

Ze vertelde me een verhaal dat ik nooit zal vergeten

Ze had me in tranen toen ze naar me keek en zei:

«Mijn moeders eerste liefde was crack

Ze verdiende haar brood liggend op haar rug

En ze gaf me weg op de dag dat ik werd geboren»

Ze zei: «De afgelopen tien jaar heb ik haar opgespoord»

Het lijkt niet eerlijk dat toen ik haar eindelijk vond, ze bijna weg was

We hadden twee weken samen om te lachen en te huilen

Twee weken om hallo en tot ziens te zeggen

Ze gaf me deze cactus en zei: 'Het is een beetje zoals ik'

Het zal je pijn doen om het vast te houden, maar het bloeit elk voorjaar'»

Ze zei: "Ik ben op weg terug naar New Mexico"

Zou deze as verstrooien waar de woestijnwinden waaien

Maar ik heb een beter plan bedacht

Ik bewaar ze op de bodem van dit koffieblik»

"Mijn moeder was een gekwelde ziel"

Ik hou nog steeds van haar, ook al

Oh, ze gaf me weg op de dag dat ik werd geboren»

Het vliegtuig landde en we stapten allebei uit

Ik pakte haar hand en zei: «Het spijt me voor je verlies»

Ze zei: «Bedankt voor het luisteren en om hier te zijn»

waar ik al zoveel jaren over wil praten»

Nu zal ik Elena waarschijnlijk nooit meer zien

We ontmoetten elkaar als vreemden en gingen uit elkaar als vrienden

Toen we afscheid namen, wist ik één ding zeker:

Volgend voorjaar komt er een bloem op die cactus